هم‌قافیه با باران

۸۳ مطلب با موضوع «شاعران :: حبیب فتحی ـ یدالله گودرزی» ثبت شده است

من یک غریب بی پناه و دوره گردم بُگذار گِرداگردِ چشمانت بگردم آن چشمها، عطّار نیشابوری ام کرد من شاعر فیروزه های لاجوردم آبی تر از چشمانِ تو هرگز ندیدم من دل به دریا می زنم دریانوردم آواره ام، چون کولیانِ بی سرانجام دیوانه ام، با اندرونم در نبردم می خواهمت ای سرنوشتِ ارغوانی عمری اگرچه در پی ات تاخیر کردم قطعی ترین بُرهانِ ایمانم تویی، تو! باور مکن از انتخابم باز گردم آخر به قلبِ سُرخِ خنجر می زنم من! پایانِ خونینِ شهابِ سهروردم ! یدالله گودرزی
۱ نظر ۱۷ شهریور ۹۷ ، ۲۳:۴۵
هم قافیه با باران
مانده ام در تنگنای این حصارِ آهنی
سخت تاریکم در این شهرِ تهی از روشنی! 

ای اهورایی ترین انسان! مرا آزاد کن
روح من پژمرد در این خلوت اهریمنی

دشنه های ناروا از چارسو می وزند
کو جنون غیرتی تاسربرآرد گردنی؟!

سکّه گشته کار وبارِ پارسای دین فروش
می کند با خنده از جیبِ رعیّت رهزنی !

شهرزادِ قصّه گو در سیرک بازیگر شده
همسری را برگزیده از نژادِ ژِرمنی !

عصمتِ دیرین و رازآلوده ی شرقی کجاست
عشوه ها گُل می کند از چهره های روغنی

خسته ام ای رستم ِمغموم ! دستم را بگیر
خسته از دست ِبرادرخوانده های ناتنی...

یدالله گودرزی
۱ نظر ۱۳ تیر ۹۷ ، ۱۷:۵۷
هم قافیه با باران

دلم گرفته برای دوباره دیدنِ تو
برای بوسه زدن موقعِ رسیدنِ تو

دلم گرفته برای صدای دلچسبت
برای مست شدن لحظه ی شنیدنِ تو

پرنده های سراسیمه می شوندآرام
دُرُست وقتِ عزیزِ نَفس کشیدنِ تو

چه اتفاقِ قشنگی ست عاشقی کردن
میان بِرکه ی آرامِ آرمیدنِ تو !

چه آهوانه می گُذری ای پلنگِ آبی پوش
پُر است دستِ من از حسرتِ رمیدنِ تو

تو سیب سرخ نیازی و دستِ من نارَس !
بگو چگونه شبی می رسم به چیدنِ تو؟!

یدالله گودرزی

۰ نظر ۲۰ ارديبهشت ۹۷ ، ۲۲:۴۸
هم قافیه با باران

 در این غروبِ سرد، تَشَر می زند سکوت
امشب دوباره سازِ دگر می زند سکوت

وقتی دهانِ پنجره ها بسته می شود
یعنی که بی ملاحظه پر می زند سکوت

خورشید مُرده است و در این زمهریرِ مرگ
در لا به لای آینه سر می زند سکوت!

وقتی زبانِ زنجره ها را بُریده اند
بر حنجرِ ترانه، تبر می زند سکوت

نقشی شبیه بُغضِ کبودِ کبوتران
در کوچه های سردِ سحر می زند سکوت

…من در اتاقِ کوچکِ خود فکر می کنم
روزی هزاربار به در می زند سکوت !

یدالله گودرزی

۰ نظر ۰۸ ارديبهشت ۹۷ ، ۲۳:۳۰
هم قافیه با باران
زین پیشتر دل تو اینچنین نبود
بر دستهای نوازش ظنین نبود

در چارچوب نگاه دلم بجز
تصویر خوب تو ای نازنین نبود

می گفتی از همه تنهاترین منم
درد بزرگ تو آیا همین نبود؟

من با تو، با تو فقط همنشین شدم
با تو که هیچکسی همنشین نبود

من مثل هیزم خشکی شدم ولی
آن عشق کوچک تو آتشین نبود

تاتار بودی و تا اوج تاختی
قلب من امّا دیوارِ چین نبود..!

وا می گذاری ام ای بی وفا ولی
شرط رفاقت ماهردو این نبود…

یدالله گودرزی 
۰ نظر ۰۸ ارديبهشت ۹۷ ، ۲۲:۲۷
هم قافیه با باران

بوی سیب از بُنِ گیسوی تو جاری شده است
از نسیمِ خوشِ آن، خانه بهاری شده است

هر نفس سوره ای از باغِ دلت می روید
بلبل از خواندنِ آیات تو قاری شده است

می زند نبض زمین، موقعِ خندیدنِ تو!
سنگ از دیدنِ روی تو قناری شده است!

طاقِ ابروی تو چتری ست به روی سرِ من
سقفِ بارانیِ آن، آینه کاری شده است!

در هوای تو پریشان به بیابان زده ام
دل بی طاقتِ من زائرِ زاری شده است

واژه از وصف دو چشمانِ تو عاجز مانده است
شعرِ من پیشِ نگاهِ تو شعاری شده است...!

یدالله گودرزی

۱ نظر ۱۶ فروردين ۹۷ ، ۲۲:۱۳
هم قافیه با باران

می آید آن مردی که با خود آسمان دارد
در دستهایش دانه های کهکشان دارد

او را هزاران نام شفاف و درخشان است
هر بیکران روشنی از او نشان دارد

خورشید، این آیینه نورانی فردا
نام بهار آیین او را بر زبان دارد

بر زخم های کهنه ما می نهد مرهم
او که نگاهی از حریر و پرنیان دارد

آیینه ای از مخمل و ململ به دوش اوست
پیراهنی از نازکای ارغوان دارد

از متن رؤیاگون این راه پر از ابهام
می آید آن مردی که با خود آسمان دارد

یدالله گودرزی

۰ نظر ۲۸ اسفند ۹۶ ، ۲۱:۴۰
هم قافیه با باران

زیبایی چشمانِ تو حاشاشُدنی نیست*
این چشمه ی راز است که معناشدنی نیست

آیینه که آیینِ زلالی ست مرامش
در معرض ِ چشمانِ تو پیداشدنی نیست

از چارطرف ظلمتِ موی تو وزیده است
این یک شبِ محض است که فرداشدنی نیست

پلکی بزن ای ماه که عُشّاق بریدند
این پنجره ی بسته چرا واشدنی نیست؟!

نیلوفرِ این حنجره در خویش تپیده است
این بُغضِ گلوگیر شکوفاشدنی نیست

ای کاش که آن وعده ی دیرینه بیاید
این آرزوی سوخته امّا شدنی نیست

« ما گمشده در گمشده در گمشده هستیم»
این گمشده در گمشده پیداشدنی نیست…!

یدالله گودرزی

۰ نظر ۲۸ اسفند ۹۶ ، ۲۰:۴۰
هم قافیه با باران
دلم گرفته از این آسمانِ دودآلود
ازاین تراکمِ غُربت به زیرِ چرخِ کبود

ازاین سَمومِ نَفَس سوز و این تَراخُمِ اَخم
ازاین هوای پُر ازسُرب و نایِ دوداندود!

وفورِ این همه زردی میانِ دودِ سیاه
فضای عاطفه را باز می کند محدود

چه آسمانِ خسیسی! چه بادِ بی حالی!
کجاست بارشِ بارانِ ابرهای حَسود؟!

نشانِ شیطنتِ کودکانِ باغ کجاست؟
چه سینه های زُلالی دراین هوا فرسود

کجاست خنده ی باران؟کجاست رقصِ درخت
کجاست شُرشُرِ آوازِ شاعرانه ی رود؟!

ازاین نسیمِ سِتَروَن گلایه مندم من
به سویِ آبیِ دریا دریچه ای نگشود..!

یدالله گودرزی
۱ نظر ۱۹ دی ۹۶ ، ۲۰:۱۵
هم قافیه با باران

پاییزِ برگریز
مانند یک مسافر ِغمگین
از کوچه های ابریِ آذر
عبور کرد
و کوله بار ِ رنگیِ خود را
بر دوشِ خُشکِ درختان نهاد

پاییز برگریز
با گامهای ریز
از روی سنگفرشِ زردِ خیابان گذشت
با مهرِ مهربان وداع کرد
و دستِ آبیِ آبان را
با خود گرفت و بُرد

پاییز برگریز گذر کرد و بعد از آن
باران
در بُهت ِسردِ پنجره ها یخ زد
صحرا
در چشمِ سبزِ درختان
سپید شد !
پاییز رفته بود
وَ یلدا
با چشم هایی از بلور و بنفشه
می گریست !

یدالله گودرزی

۰ نظر ۰۳ دی ۹۶ ، ۲۰:۱۷
هم قافیه با باران

شبها، ماه
مانند یک گلیمِ مدوّر
در زیر پای تو گسترده می شود
با یک پیانوی قدیمی
بر گُسترای آن
آنوقت ، تو
مانند یک فرشته ی زیبا
بر صندلی می نشینی و این سازِ خسته را
به صدا در می آوری
آنگاه ، آرام آرام
جویباری از ترانه و موسیقی
در گوشه گوشه ی آسمان
   پخش می شود...

اگر اینگونه نیست
پس این آوازهای زیبا
از کجا می آیند؟؟!
 
یدالله گودرزی

۱ نظر ۲۸ آذر ۹۶ ، ۲۰:۲۱
هم قافیه با باران

از قابِ خود بیرون بزن ای مردِ تکراری !
تا مثلِ چشمه بارها از خود شوی جاری

پرواز کن، پرواز کن، از آسمان بگذر
تا دست در دستِ خدای ِ خویش بُگذاری

از هفت وادی، هفت منزل، هفت شب رد شو !
تا مست گردی زالتذاذِ کشفِ بیداری..

در غارهای روح ِ خود چلّه نشینی کن
تا صاف گردی چون شرابِ نابِ درباری

آنگاه تا با جوششِ دریای پنهانت
از ژرفنای اندرونت  پرده بَرداری

تو کهکشانی دیگری، نو باش، نوتَر باش !
در تو جهانی دیگر است از عشق، پنداری

دنیا سَرِ تازه شُدن دارد، تجلّی کن !
از قابِ خود بیرون بزن ای مردِ تکراری..

یدالله گودرزی 

۰ نظر ۰۶ آذر ۹۶ ، ۲۱:۱۲
هم قافیه با باران

زیبا! نگاهم کن، نگاه تو امان است
خورشید چشمانت مرا هم سایبان است

ای عصمتِ خلوت نشینِ باستانی!
آغاز تو، آغاز تکوینِ جهان است

زیبا! ببین من خانه ای دارم پر از مِهر
فرشم زمین و سقفِ خانه آسمان است

می آیی از آن دورها تا خانه ی من؟
تا خانه ای که بی تو همرنگِ خزان است؟!

اینک ببین در جست وجویِ ردّ پایت
ایلِ نگاهم کاروان در کاروان است

زیبایِ من، همزاد! ای عشقِ همیشه
تنهایی من چون نگاهت بیکران است....

 یدالله گودرزی

۰ نظر ۰۱ آذر ۹۶ ، ۱۴:۱۲
هم قافیه با باران
عشق است آن دو پنجره ی روبروی هم
عشق است آن دو حنجره ی روبروی هم

عشق آینه ست. آیِنه ای در مقابلت
آن را بگیر سمت ترک خورده ی دلت

عشق آن نخِ رها ست که چون بادبادکی
برده دل تورا به فضاهای کودکی

عشق است آن صدای رها گشته از ازل
عشق است آن طنین فرو خفته در غزل!

این عاشقانه طعم گس عشق می دهد
طعم معطر وملس عشق می دهد!

از آن شمیم شیر و عسل در تراوش است
چون مزه ی ترنج و انار است, میخوش است

در تنگ سرخ عشق , دوماهی شناور است
از هرچه بگذری سخن دوست خوشتر است

یدالله گودرزی
۱ نظر ۲۶ مهر ۹۶ ، ۱۶:۰۰
هم قافیه با باران

رودِ تنهاییِ من تا ابدیت جاری است
رودِ تنهاییِ من ماضیِ استمراری است

زندگی مثل همین قصّه ی تنهایی من
اختیاری است که در ذاتِ خودش اِجباری است

دل که دل نیست، بلوری ست که از فرطِ غبار
مثل یک ظرفِ عتیقه تَهِ یک انباری است!

موشها ذهنِ مرا، روحِ مرا می کاوند!
چند وقتی ست میانِ تنِ من حفّاری است

درّه ها حاصلِ زخمی ست که از تنهایی
بر تنِ کوه فرود آمده، زخمش کاری است

گاه گِردِ سرِمن کُلّ ِ جهان می گردد
قصّه ی مبهمِ دیوانگی ام اَدواری است

غیر تنهایی بی واژه و گسترده ی من
هر چه در چشمِ جهان هست همه تکراری است…

****
گاه گاهی دلِ خود را به دلِ من بِسپار!
رودِ تنهاییِ من تا ابدیت جاری است…..

 یدالله گودرزی

۰ نظر ۰۶ مهر ۹۶ ، ۰۷:۲۷
هم قافیه با باران

ای  خیابانِ  درازِ پُرملال!
کوچه کوچه می روم سوی زوال

مثل بُهت برجهای هندسی
پُر ز رخوت،خالی از هرشور وحال

روز و شب در من نبرد خیر و شرّ
زیر پا له می شوم در این جدال

گاه می گوید به من همزادِ من
بس کن این دعوا، رها کن، بی خیال!

باز امّا این تناقض ها، مرا
می کشاند تا بلندای مَحال

ای دهان آتشین! کاری بکن
می روم از دست ای فریاد لال!

هست آیا حرف ها را پاسخی؟!
من سکوتم، با دهانی از سؤال!

 یدالله گودرزی 

۰ نظر ۱۴ مرداد ۹۶ ، ۱۵:۵۳
هم قافیه با باران
تا بر لبِ تو زمزمه ی عاشقانه هاست
با من هوای غرق شدن در ترانه هاست

عاشق شدن چه حال غریبی ست،خوبِ من!
لرزیدنِ نگاه و دل و دست و شانه هاست!

بایک نگاهِ ساده دل از دست می دهم
دنیا همین معاشقه ی دام ودانه هاست !

باران دوباره برتنِ من بوسه می زَنَد
وقتی که چشمهای تو غرقِ نشانه هاست

تکرار ویاس، نقطه ِ پایانِ زندگی است
دنیا فضای تجربه ی نوبرانه هاست
 
دیگر برادرانه به چاهش میفکنید
یوسف، اسیرِ چاه زَنَخدانِ چانه هاست

اینجا غریبه نیست ، برایم سُخن بگو!
هنگامِ فاش کردنِ آن محرمانه هاست…!
 
یدالله گودرزی
۱ نظر ۱۲ تیر ۹۶ ، ۲۲:۰۰
هم قافیه با باران
زیبا ! برای خاطر پروانه ها بمان
با لهجه ی غریب صدایت غزل بخوان

شفاف و روشن است صدای زلال تو 
چون خنده های ساده و معصوم کودکان

عمرم به جستجوی تو گم شد در این سکوت 
ای کیمیای گمشده ! نایاب بی نشان

ای هفت پشت خاک تو از نسل آبها 
چه نسبتی است بین تو با هفت آسمان؟!

مردم میان دوزخ غربت هزار بار 
پس کی بهشت گمشده را می دهی نشان ....

تو بهترین بهار زمینی دراین خزان
زیبا! بمان برای همیشه بمان ،بمان !

یدالله گودرزی
۰ نظر ۱۰ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۶:۳۰
هم قافیه با باران

زدی شکستی و شد تکه تکه جام تنم
اگر دوباره بخواهی، دوباره می شکنم

چگونه فرصتِ فریاد را به چنگ آرم؟
که چنگِ مرگ نهاده است دست بر دهنم

سکوتِ مبهم سازی شکسته را مانم
مگر که زخمه ی زخمی درآوَرَد سخنم

امیدِ شعله ز خاکسترم نداشته باش !
نمانده هیچ نشانی از آتشِ کهنم

نشان زیستن از من مجو که با این حال
به رقص مرگ شبیه است دست و پا زدنم

چنان برون زدم از خود میان برزخ روح
که خاک بستر من گشت و آسمان کفنم!

کسی نرفته به یغما چنان که من، ای دوست!
«چنین که دستِ تطاول به خود گشاده منم!!»

یدالله گودرزی

۰ نظر ۰۱ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۲:۴۵
هم قافیه با باران
مریم پاک و تنهای شرقی!
ای عروس غزلهای شرقی!

رفته در هاله ی خواب و رؤیا
خفته در سایه ی نیروانا

مانده در ساحل بی پناهی
نیمی از آدم و نیم ماهی

ای شکوه بلند اهورا
آه... سارای غمگین بودا

آسمان در نگاه تو خندید
عطر سیب از گلویت تراوید

برق تند نگاه تو، الماس
رنگ سرخ لبان تو، گیلاس

چشم هایت دو دریای پُر راز
مثل ایجاز در اوج اعجاز

ای سراپای ماهت دو بیتی
ای نگاهت، نگاهت دو بیتی

ای بلندای بالا بلایم
من به چشمان تو مبتلایم

با همین واژه های زمینی
ای حمیرای من، کلّمینی!

یدالله گودرزی
۰ نظر ۰۱ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۸:۲۷
هم قافیه با باران
هم قافیه با باران