از راه فراز آمده با هلهله اسفند

وقت است که از نو بسرایم غزلی چند...

اسفند فراز آمده تا مشعلی از شعر 

در سینه‏ی افسرده ‏ام از نو بفروزند

تاچند توان خورد ز هرحادثه رودست؟

 تا چند توان بود به هر فاجعه پابند؟

اسفند خبر می‏دهد از رویش نوروز

 از رویش نوروز خبر می‏دهد اسفند

اسفند مگو سایه کش فصل بهار است‏

این تهمت بیهوده به این باکره مپسند

اسفند بهاری‏ست در آغوش زمستان‏

چون آتش پنهان شده در جان دماوند

آیینه فرومی چکد از ابر در این ماه‏

می‏روید از آغوش زمین پونه‏ی پیوند

اسفند دل‏انگیزترین حادثه‏ی سال‏

 اسفند طربناک‏ترین ماه خداوند

اسفند مرا عیدی و اسفند مرا عید

 اسفند مرا شربت و اسفند مرا قند

اسفند فریباست مبادا بخورد چشم‏

تا چشم بدش کور شود-دود کن اسفند

اسفند مرا می‏دهد از خویش رهایی‏

اسفند رها می‏کندم از زن و فرزند

این ماه مرا وعده نباید به کسی داد

این ماه ندارم خبر از چون و چه و چند

این ماه ندارم هنر توبه و پرهیز

این ماه ندارد اثری در دل من پند

از نغمه‏ی خیام نشابور-پر از شور

با زمزمه‏ی خواجه‏ی شیراز،سرم بند

این ماه، من و سیر در آفاق طبیعت‏

این ماه، من و من من و آزادی و لبخند

این ماه چه ماهی‏ست که شفافم و روشن؟

این ماه چه ماهی‏ست که خوشحالم و خرسند؟

گفتند که دوران قصیده سپری شد

 ما را خبری نیست از این قصه که گفتند...

مرتضی امیری اسفندقه