ای  خیابانِ  درازِ پُرملال!
کوچه کوچه می روم سوی زوال

مثل بُهت برجهای هندسی
پُر ز رخوت،خالی از هرشور وحال

روز و شب در من نبرد خیر و شرّ
زیر پا له می شوم در این جدال

گاه می گوید به من همزادِ من
بس کن این دعوا، رها کن، بی خیال!

باز امّا این تناقض ها، مرا
می کشاند تا بلندای مَحال

ای دهان آتشین! کاری بکن
می روم از دست ای فریاد لال!

هست آیا حرف ها را پاسخی؟!
من سکوتم، با دهانی از سؤال!

 یدالله گودرزی