به تودیع تو جان می‌خواهد از تن شد جدا حافظ
به جان کندن وداعت می‌کُنم حافظ خداحافظ

ثناخوانِ توام تا زنده‌ام امّا یقین دارم
که حقّ چون تو استادی نخواهد شد ادا حافظ

من از اوّل که با خوناب اشک دل وضو کردم
نماز عشق را هم با تو کردم اقتدا حافظ

تو صاحب‌خرمنی و من گدایی خوشه‌چین امّا
به انعام تو شایستن نه حدّ هر گدا حافظ

به روی سنگ قبر تو نهادم سینه‌ای سنگین
دو دل با هم سخن گفتند بی صوت و صدا حافظ

در اینجا جامه‌ی شوقی قبا کردن نه درویشی است
تهی کن خرقه‌ام از تن، که جان باید فدا حافظ

تو عشق پاکی و پیوند حُسن جاودان داری
نه حُسنت انتها دارد نه عشقت ابتدا حافظ

مگر دل می‌کَنم از تو، بیا مهمان به راه انداز
که با حسرت وداعت می‌کنم حافظ خداحافظ

‌شهریار