تا چند تن آسایی در بستر پیکرها
وقت است که برداریم از بالش تن سرها

نزدیک شد از مغرب خورشید برون آید
برخیز برون آییم از کومه ی پیکرها

تا مرگ شب و شبرو، افروخته باید داشت
فانوس مسلسل را در کلبه ی سنگرها

اینسان که منافق را هم خانه شب دیدم
روشن نکند او را پرتاب منورها
تا قامت سبز ما افراشته چون طوبی

بی جاست سخن گفتن از سرو وصنوبرها

بر هر لب خاموشی، روییده گل فریاد
تا قامت سبز ما روییده ز بسترها

ای شاهد سودایی، وقت است که باز آیی
کز نقش تو لبریز است آیینه ی باورها

فرید طهماسبی