تمام بغض جهان را، تو در گلو داری..
چقدر گریه نکردی...، که آبرو داری
...
سکوت کردی و فهمیدم از زبان نگاه. ..
روایتی که از آن شانه...مو به مو داری...

کمر ببند که بعد از رها شدن از چاه...
هزار منزل ویرانه پیش رو داری...

تو را براحتی از دست رفته میبینم...
اگر چه عاشقی و سخت های و هو داری...

همیشه عاقبت عشق در رسیدن نیست...
که گاه میرود آن را که آرزو داری....

قاسم قاسمی اصل