تو از عشیره‌ی اشکی، من از قبیله‌ی آهم

تو از طوایف باران، من از تبار گیاهم

تو آبشار بلوری، تو آفتاب حضوری

طلوع روشن نوری، در آسمان پگاهم

به جست‌وجوی نگاهت، هزار دشت عطش را

گذشته‌اند پریشان، قبیله‏‌های نگاهم

قلندران تبسم، نشسته‌اند چه غمگین

کنار خیمة سبز نگاه‏های تو با هم

کدام وادی شب را در آرزوت گذشتم

که دست‌هات گلی را نکاشت بر سر راهم

شکسته‌بال‌ترینم، مگر پرنده‌ی مهرت

به سوی کوچ بخواند، از این کرانه مرا هم

محمدرضا ترکی