تو اهل آسمان هستی وَ من دربندِ تهرانم
بیا آزاد کن ما را،بس ست این حبس وُ زندانم

پُر از خاک است تقدیرم، هواىِ مرگِ اهوازم
در این اوضاع بد در بد، غبارى گیج وُ حیرانم

تو بیروتى در آرامش ولى بد بیقرارم من
اسیر دست صهیونم، بلندى هاى جولانم

تو جنگل هاى گیلانى، بهشتى، قلب بارانى
وَ من صحراى سینایم، لبى خشکم، بیابانم

من آن نیزار هامونم، تو امّا آتشى، آتش!
لبت را بر لبم بگذار، لطفى کن بسوزانم!

محمدصادق زمانی