در برگریز درد لگدکوب می‌شوی
سروی، ولی تکیده‌تر از چوب می‌شوی

با گیسوان سربی و آن چهره‌ صبور
داری شبیه حضرت ایوب می‌شوی

قیصر نبود آن‌که برآمد به جُلجُتا
تو کیستی که یکسره مصلوب می‌شوی؟!

لبخند بر لبان تو پرپر نمی‌شود
از موج درد، گرچه پرآشوب می‌شوی

قانون عشق سوختن است و به قدر درد
محبوب آستانه‌ّ محبوب می‌شوی

مانند آفتاب دلم سخت روشن است
من خواب دیده‌ام... به خدا خوب می‌شوی!

محمدرضا ترکی