زندگی هرقدر بی رحمانه آزارم کند

یا که از حدّ توانم بیشتر بارم کند

چکش بیدادگاهش را بکوبد روی میز

کتف بسته، در غل و زنجیر احضارم کند

قفل بر سلول های من ببندد تا مگر

باز با یک حکم طولانی گرفتارم کند

با تمام جانورهای درونش، سال ها

گوشه ای بنشیند و با حرص نشخوارم کند

از خودم پتکی بسازد تا خودم را له کنم

با قوانین خودش اثبات و انکارم کند

زندگی با این دهان یاوه باف هرزه اش

هرچه تحقیرم کند، خردم کند، خوارم کند

باز هم می خواهمش، با شوق برمی تابمش

تا همان روی که از بوی تو سرشارم کند

صبح تا شب هرچه سختی می کشم جای خودش

فکر کن!... هر روز، دستان تو بیدارم کند...