سر و کار همه عالم به درت می افتد
آسمان تا به زمین زیرِ پرت می افتد

روزیِ چشم یتیمی که ندارد جز تو
از لبِ کیسۀ نانِ سحرت می افتد

تا که شمشیر بگیری نَفَسِ بی جرأت
از شُکوهِ غضب شعله ورت می افتد

ظرف یک یا دو سه تا پلک زدن بی تردید
سر دَه ها نفر از دور و برت می افتد

ای ابَر مَردِ همیشه، نفست طوفانی
اسدالله تویی فاتح هر میدانی