عاشق  زارم   و  بر   خویش   نبندم   این   را
 
کو  طبیبی  که  کند  چاره  دل  مسکین  را؟

سینه ات  سوخت  ز   فریاد  و  نگفتی   واعظ

به  چه  تدبیر  کنم   نرم   دل   سنگین   را؟

نگهت   غارت    دین    کرد   و    خدا   میداند

بهر  این   روز  نگه   داشته    بودم   دین   را

غصه ای نیست که فرهاد به سختی جان داد

 حیفم   آمد   که   نبوسید   لب   شیرین   را

هفته ای رفت و ندیدم  رخ  ماهی  که  جز  او

هیچ   رویی   نکند    شاد    دل   غمگین  را

با  چنین  طبع  دل  آویز   و  گهر بار   بجاست

 یک دو بوسی ، صله بخشی تو عماد الدین را

عماد خراسانی