فرهاد مجنون پیشه ام، با تیشه ای خوابم کنید
شمعم ،ولی افسرده ام،با شعله ای آبم کنید

ظلمت نشین غفلتم، زنجیری تاب وتبم
همزاد تقدیر شبم ،مهمان مهتابم کنید

تا چند این آوارگی ،با کوزه های تشنگی؟
از چشمه های معرفت آیید وسیرابم کنید

دریا تبارم،نیستم همسنگ لب های کویر
ای ابر های مهربان ،همدوش سیلابم کنید

بحر آشیان همتم ،با موج ها، هم صحبتم
دور ست این از فطرتم ،هم خواب مردابم کنید !

سیل آشنای سرکشم ،سر،سوی طوفان می کشم
تصویر برق و آتشم ،در صخره ها قابم کنید

بشکسته ام پیمان خود ،سجاده آلودم به می
با من خماری تا به کی ! تا چند بی تابم کنید ؟

ساقی خرابم می کند ،زاهد عتابم می کند
یا شیشه ی جامم دهید ،یا سنگ محرابم کنید

حسین اسرافیلی