مستِ حُسنی که ندارد خبر از آفاقش
چه خبر باشد از احوال دل عشّاقش ؟

گرچه یادم نکند یار ، مَنَش مشتاقم
یاد باد آن که جهانیست چو من مشتاقش

کرد عهدی سر من کز سر کویش نرود
گر رَود سر ، نروم من ز سرِ میثاقش

دفتر وصفِ رُخش را نتواند پرداخت
گر ورق‌های گل و لاله شود اوراقش

عشق ، زهری‌ست خوش ای دل ! که ندارد ترْیاق
درکش آن زهر هلاهل ، مَطَلب تریاقش

خلق گویند که سلمان ! سخن عشق بپوش
چه بپوشم ؟ که شنیدنْش همه‌ آفاقش !

سلمان ساوجی