مهربان آمدی ـ‌ ای عشق! به مهمانی من
پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من

خوش برآورده سر از باغِ تماشای وجود
سر‌و ناز تو به سر فصل زمستانی من

هیچ کس غیرِ تو ـ‌ ای خرمی دیده! ـ نخواند
حرف ناخوانده دل از خط پیشانی من

می‌کنم گریه منِ سوخته تا خنده زند
گل روی تو در آیینه بارانی من

بی‌قرار آمدی و رفت قرارم از دست
بنشین تا بنشیند دل توفانی من

آفتابی شدی و یکسره آبم کردی
شد حریر نگهت جامه عریانی من

بشکن ـ‌ ای بغض! ـ‌ و فرو ریز که در خانه دل
می‌زند شعله به جان آتش پنهانی من

هر چه گفتند و بگویند به پایان نرسد
قصه زلف تو و شرح پریشانی من

نصرالله مردانی