می ترسم از آن لحظه که موهـای تو را باد
می ترسم از آن لحظه که موهـای تو را باد
در رقــص بینــدازد و دنیــــا شــود آشـــوب
آن وقت هـزاران نفر از مــــردمِ این شهــــر
آینـــد به دنبـــالِ تو ای دختـــرِ محـــــجوب
ای وای از آن روسری ... از ســــر که بیفتد
بر هـــــم زند آرامـــشِ هــــر انجمنــــی را
آن وقت غــزل خوانی و تعــــریفِ دمــــادم
از چشــم تو بیرون ببرد همچــــو منـــی را
می ترسم از آن لحظه که شیرینیِ لبهات
از رو بــبـــــرد رونـــقِ بــازارِ عســـــــــل را
ای وای اگــــر درک کند بــا تـــو رقیــــبــم
احساسِ هم آغوشی و گرمــــایِ بغل را
می ترسم از افسونِ نگاهــــی که تو داری
با ناز بیـــامیـــزد و بلـــــوا بشـــــــود بـاز...
هر کس که ببیـند بشـــود محـــــوِ نگـاهت
آنگاه شود شور و شــر ِعاشقـــی آغاز...
ای وای اگـــــــر چشـــمِ مــن آن روز ببــیــند
لبخندِ لبت رونقِ احســـاس کســــی هست
...
من با تو پـر از شعـــرم و وقتــی که نباشــی
یک شاعرِ در قافیــــه ها خورده به بن بست...
جواد مزنگی