هوای وصل و غم هجر و شورِ مینا مُرد
برو، برو، که دگر هر چه بود در ما ، مُرد

لبِ خموش مرا بین که نغمه ساز تو نیست
به نای من, چه کنم ,نغمه های گویا مُرد

به چشم تیره ی من راز عاشقی گم شد
میان لاله ی او , شمعِ شامْ فرسا  مُرد

به دامن تو نگیرد شرار ما، ای دوست
درون سینه ی ما آتش تمنا مُرد

ستاره ی سحری بود عشق بی ثمرم
میان جمع درخشید ،لیک تنها مُرد

ندید جلوه ی او چشم آشنایی را
گلی دمید به صحرا و، هم به صحرا مُرد

دریغ و درد! مگر داستان عشقم بود
شکوفه یی که شبانگه شگفت و فردا مُرد ؟

ز دیده ی کس و ناکس نهان نماند، دریغ !
چو آفتاب به گاه غروب، رسوا مُرد

سیمین بهبهانی