پرهراس می‏شود، باز، خواب‌های من

روزهایتان کجاست؟ آفتاب‌های من!

تا نگین نامتان، نقش سنگ قبرهاست

کی تمام می‏شود، التهاب‌های من

شور گریه‏های تلخ، موج می‏زند هنوز

روی عکس‌هایتان، روی قاب‌های من

ای سکوت مبهم، ای لکنت همیشگی

ای سؤالِ ته‏نشین، در جواب‌های من

مانده‏ام در این قفس، بی‏امان و بی‏امید

میله‏های محکمش، از کتاب‌های من

گاه گریه می‏کنم، گاه خنده می‏کنم

دست‌های من پر است، از نقاب‌های من

ساده زیستند و خوب، مثل آب و آینه

روزهایتان کجاست؟ آفتاب‌های من!

عبدالجبار کاکایی