یک امشبی که در آغوش ماه تابانم

ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم

بگیـــــر دامن خورشید را دمــــــى، اى صبح

کــــه مــه نهاده سر خویش را به دامانم

هــــزار ساغـــــر آب حیــــات خــــوردم از آن

لبـــــان و همچـــو سکندر هنوز عطشانم

خـــــداى را کـه چه سرّى نهفته اندر عشق

کــــه یــــار در بر من خفته، من پریشانم؟

نـــــدانــم از شب وصل است یا ز صبح فراق

کـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟

هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از این شب وصل

ز داستــــان لــــطیفش، هـــــــزار دستانم

مخوان حدیث شب وصل خویش را، "هندى"

کـــــه بیمنـــــاک ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم


امام خمینی (ره)