ﻧﮕﻪ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﻧﮕﻪ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﭼﻮ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺭﻗﯿﺐ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ
ﺑﻪ ﺣﯿﺮﺗﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﯾﺒﻬﺎ
ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﯽ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ
ﮐﻪ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺯﺩﯼ
ﭼﻮ ﻓﺎﻝ ﺣﺎﻓﻆ ﺁﻥ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ
ﺗﻮ ﻓﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺯﺩﯼ
ﺑﺮﻭ ... ﺑﺮﻭ ... ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ،ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻏﻢ
ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ... ﺍﻭ ﺯﻣﯿﻦ ...ﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺘﺎﺏ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ
ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺘﺎﺏ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ
ﮐﻤﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻬﺎ
ﺩﻝ ﺗﻮ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ،ﺗﻦ ﺗﻮ ﻣﺎﻝ ﺍﻭ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻩ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﻣﻦ ؟
ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺗﻮ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ
ﺗﻨﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﯿﺎﺯ ﻣﻦ
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺖ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﻣﻦ
ﺧﯿﺎﻝ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮ
ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ
ﺗﻮ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭﺻﺎﻝ ﺍﻭ !
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﺪ
ﺗﻦ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ ﺯﻭﺍﻝ ﺍﻭ
فروغ فرخزاد