الا یا ایها الساقی! برون بر حسرت دلها

که جامت حل نماید یکسره اسرار مشکلها

به می بر بند راه عقل را از خانقاه دل

که این دارالجنون هرگز نباشد جای عاقلها

اگر دل بسته‏ای بر عشق جانان، جای خالی کن

که این میخانه هرگز نیست جز ماوای بیدلها

تو گر از نشئه می کمتر از آنی به خود آیی

برون شو بید رنگ از مرز خلوتگاه غافلها

چه از گلهای باغ دوست رنگ آن صنم دیدی

جدا گشتی ز باغ دوست دریاها و ساحلها

تو راه جنت و فردوس را در پیش خود دیدی

جدا گشتی ز راه حق و پیوستی به باطلها

اگر دل داده‏ای بر عالم هستی و بالاتر

به خود بستی ز تار عنکبوتی بس سلاسلها

امام خمینی

برخیز مطربا، که طرب آرزوی ماست 

چشم خراب یار وفادار سوی ماست 

دیوانگی عاشق خوبان، ز باده است 

مستی عاشقان خدا، از سبوی ماست 

ما عاشقان، ز قله کوه هدایتیم 

روح الامین به سدره پی جستجوی ماست 

گلشن کنید میکده را، ای قلندران 

طیر بهشت می زده در گفتگوی ماست 

با مطربان بگو که طرب را فزون کنند 

دست گدای صومعه بالا به سوی ماست 

ساقی، بریز باده گلگون به جام من 

این خم پر ز می، سبب آبروی ماست 

باد بهار پرده رخسار او گشود 

سرخی گل ز دلبر آشفته روی ماست 

ای پردگی که جلوه ات از عرش بگذرد 

مهر رخت عجین به بن موی موی ماست 

امام خمینی