بعد از منِ مجنون تو لیلای که هستی؟

با چشم خود محو تماشای که هستی؟

عمری برایت مثل یک فرهاد بودم

شیرین من در خواب و رویای که هستی؟

آغوش من مثل دهانم باز مانده!

وقتی نباشم در تمنای که هستی؟

بعد از تو حتی شعر هایم بی قرارند

آرایه ی من ! در غزل های که هستی؟

خورشید من!سردم شده بی تو،کجایی؟

این روزها سرگرم دنیای که هستی؟

بهمن عظیمی

اینجا نشسته ام بنویسم براى تو
از انتهاى عاشقى و ابتداى تو

اینجانشسته ام که نگاهى به من کنى
شاید به یک نگاه شوم مبتلاى تو

اینجانشسته ام که بگویم خوش آمدى
هستم دوباره ملتمس یک دعاى تو

قلبم کبوترى شدوبى تاب و بى قرار
ازسینه پرگرفته به شوق هواى تو

ازسینه پرگرفته وبیرون زد ازقفس
تا آشیانه اش بشود چشم های تو

ازاوج چشم هاى تودیده که عالمى
افتاده برزمین که شودخاک پاى تو

عمری گدای بی سر و پای تو بوده ام
لطفى ، عنایتى ، نظرى کن ، فداى تو

 بهمن عظیمی

تورا از جنس باران آفریدند
شبیه عطرِ ریحان آفریدند

مرا همرنگ پائیز و زمستان
تورا فصل بهاران آفریدند

میان جُلگه ی سرسبز قلبم
چو آهویی خرامان آفریدند

قد و بالای تو ترسیم کردند
شکوه کوهساران آفریدند

همان دم چهره ات را خلق کردند
وَ یک خورشید تابان آفریدند

دلت پایان سرمای دلم بود
دلت را گرم و سوزان آفریدند

شنیدم از صبا،زلف تورا هم
چنان رودی خروشان آفریدند

مگر گیسوی خود را باز کردی؟
که قلبم را پریشان آفریدند

نفهمیدم تورا در جایگاهِ
فرشته یا که انسان آفریدند؟

قلم را دست من دادند،آنگاه
ازین اشعار دیوان آفریدند

نمیدانم چرا تقدیرم این شد
برایم درد و درمان آفریدند!

هوا ابری و من چتری ندارم
تورا از جنس باران آفریدند!

بهمن عظیمی