بگذار سر بر شانه ام قدری ببار امشب
خود را برای من کمی تنها گذار امشب

یک امشبی را غرق در آغوش من سر کن
گل بوسه ای قرمز برای من بکار امشب

عقدی بخوان با گفتن: "من دوستت دارم"
فارغ ز سنت های هر ایل و تبار امشب

آرامشم! برخیز بر جای خودت بنشین
من بی قرارم بی قرارم بی قرار امشب

حرفی نزن از این که فرداها چه خواهد شد
این لحظه را دریاب، با این حال زار امشب

دیوانگی کم کن، بپوشم، زود بر تن کن
حالا که من میخواهمت دیوانه وار امشب

مهدی آسترکی

ای دیدنت محال به فریادمان برس
بی مرگ بی زوال به فریادمان برس

بی چیز و بی کسیم در این دشت سوخته
ذولجود ذولجلال به فریادمان برس

رو به جنوب تب زده، سیلاب هرزگی
جاری شد از شمال به فریادمان برس

لالیم در جواب سؤالات بی شمار
ای پاسخ سؤال به فریادمان برس

شب زنده داری من و دل بی اثر شده ست
ای خواب، ای خیال به فریادمان برس

بالا نمی روند دعاهایمان دگر
ای لقمه ی حلال به فریادمان برس

امیر سیاهپوش

گاهی سفر به جاذبه‌ی ماه لازم‌ست
دیوانگی برای همه گاه لازم‌ست!
 
دل کندن و بریدن رفتن محال نیست
یک کوه را اراده‌ی یک کاه لازم‌ست
 
«مقصد رسیدن‌ست» بهانه‌ست جاده هم!
تا آمدن به سوی تو یک راه لازم‌ست!
 
رفتن دلیل منطقی جاده‌ها نبود...
در عشق هم‌مسیر نه، همراه لازم‌ست
 
از نقش‌های بی‌خودی خود مکدّرند
نه «ها» برای آینه‌ها «آه» لازم‌ست

یک چشم هم‌زدن ره صد ساله رفتن‌ست
در عشق این توقف کوتاه لازم‌ست!  
 
امیر اکبرزاده

همین که حاصل یک عمر لبخند رضا هستی
محمد هم که باشی باز دلبند رضا هستی

میان بهترین هایی چه تفضیلی از این برتر
که بابای علی هستی و فرزند رضا هستی

به مشهد که به جای خود دلم در کاظمینت هم
بگوید یا رضا از بس همانند رضا هستی

قسم خوردن به نامت می دهد حاجت به قدری که
به محشر هم گمانم ذکر سربند رضا هستی

خدا می خواست تا معنای بخشیدن عیان گردد
جواد آمد که این معنا برای ما روان گردد

رضا که صاحب فرزند میشد آخرش ، اما ؛
خدا می خواست تا این فیض ، سهم خیزران گردد

پسر گشتن از این سو و امام شیعه از آن سو
جواد آمد که این گردد جواد آمد که آن گردد

حکایت ها فراوان است از هر لحظه ی این طفل
چنان که صد گلستان ضرب در صد بوستان گردد

علی هر چند فرزند محمد بود ، این دفعه
محمد از علی آمد که فخر شیعیان گردد

دراین وادی اگر سودی ست با درویش خرسند است
تجارت جز درِ این خانه سودش هم زیان گردد

پدر با داغ فرزندش ، پدر با داغ دلبندش
ولی اینجا پسر با داغ بابا امتحان گردد

شب میلاد فرزندش همین که تشنه لب باشد
گمانم خیزران هم اشک ریز خیزران گردد

مهدی رحیمی

نخست از فکر خویشم در تحیر
  چه چیزاست آنکه گویندش تفکر؟

کدامین فکر ما را شرط راه است؟
 چرا گه طاعت و گاهی گناه است؟

که باشم من؟ مرا از من خبر کن 
چه معنی دارد اندر خود سفر کن؟

مسافر چون بود؟ رهرو کدام است؟
  که را گویم که او مرد تمام است؟

که شد از سر وحدت واقف آخر؟
  شناسای چه آمد عارف آخر؟

اگر معروف و عارف ذات پاک است
 چه سودا بر سر این مشت خاک است؟

کدامین نقطه را نطق است، اناالحق؟
 چه گویی هرزه‌ای بود آن مزبق؟

چرا مخلوق را گویند واصل؟ 
سلوک و سیر او چون گشت حاصل؟

وصال ممکن و واجب به هم چیست؟
 حدیث قرب و بعد و بیش و کم چیست؟

چه بحر است آنکه نطقش ساحل آمد؟
  ز قعر او چه گوهر حاصل آمد؟

چه جزو است آنکه او از کل فزون است؟
  طریق جستن آن جزو چون است؟

قدیم و محدث از هم چون جدا شد؟
 که این، عالم شد آن‌دیگر خدا شد؟

محمود شبستری

می گذشت از رهِ قبرستانی
روبَهِ زیرکِ پُر دستانی

پیشِ رو دید خروسی زیبا
شده بر شاخِ درختی بالا

جوجَکی فَربِه و دشمن نشناس
ساده ای بی خبر از کِید و ریا

دلِ روباه پیِ وَصلتِ وِی
سخت لرزید، ولی وصل کجا؟

چَنگَلِ کوتَه و مقصود بلند
شکمِ خالی و مَرزوق جدا

حیله را تند بچسبید و گشاد
لب زِ عَجز و زِ تَضَرُّع به دعا

جوجَکَش گفت: (که ای؟) گفتا: ( من
موءمنم موءمنِ درگاهِ خدا

مُردگان را طَلَبَم غُفرانی
زندگان را بدهم درمانی)

گفت: ( از راهِ خدا ای حَقجو
بِرَهان جانِ من از شرِّ عَدو

مادرم گفته مرا در پِی هست
کهنه خَصمی به تَجَسُس هر سو)

بِکِشید آه زِ  دل، روبَه و گفت:
(طالِعِ خَصم مبادا نیکو

به فرود آی که با هم بِنَهیم
به مناجات سوی یزدان، رو)

آمده نامده جوجَک به زمین
زیرِ دندانِ عَدو زد قوقو:

(موءمنا آن همه دلسوزیِ تو
وآن همه وعده ی درمان، کو؟کو؟)

گفت: ( درمانِ تو تُویِ شکمم
وعده ام لحظه ی دیگر، لبِ جو)

هر که نشناخته اطمینان کرد
جایِ درمان، طلبِ حِرمان کرد

نیما یوشیج

قوقولی قو خروس می خواند
از درونِ نهفتِ خلوتِ دِه
از نشیبِ رهی که چون رگِ خشک
در تنِ مردگان دوانَد خون
می تَنَد بر جِدارِ سردِ سَحَر
می تراود به هر سویِ هامون
با نوایش از او ره آمد پُر
مژده می آورد به گوش، آزاد
می نماید رهش به آبادن
کاروان را در این خراب آباد
نرم می آید
گرم می خوانَد
بال می کوبد
پَر می افشانَد
گوش بر زنگِ کاروانِ صداش
دل بر آوای نَغزِ او بسته ست
قوقولی قو بر این رَهِ تاریک
کیست کو مانده؟ کیست کو خسته ست؟

گرم شد از دَمِ نواگرِ او
سردی آور شبِ زمستانی
کرد اِفشایِ رازهایِ مگو
روشن آرایِ صبحِ نورانی

با تنِ خاک، بوسه می شکند
صبحِ تازَنده ،  صبحِ  دیر سفر
تا وی این نغمه از جگر بُگشود
از رَهِ سوز ، جان کشید به در

قوقولی قو  ز خطّه ی پیدا
می گریزد سویِ  نهان، شبِ کور
چون پلیدی در اوج از درِ صبح
به نواهای روز گردد دور

می شتابد به راه،  مردِ سوار
گرچه اش در سیاهی، اسب رمید
عطسه ی صبح در دماغش بست
نقشه یِ دلگشایِ روزِ سفید

این زمانش به چشم
همچنانش که روز
ره بر او روشن
شادی آورده ست
اسب می راند

قوقولی قو
گشاده شد دل و هوش
صبح آمد خروس می خواند

همچو زندانیِ شبِ چون گور
مرغ از تنگیِ قفس، جَسته ست
در بیابان و راهِ دور و دراز
کیست کو مانده؟ کیست کو خسته ست؟

نیما یوشیج

تا صبحدمان، در این شب گرم
افروخته ام چراغ، زیراک
می خواهم برکشم به جا تر
دیواری درسرای کوران

برساخته ام نهاده کوری
انگشت که عیبهاست با آن
دارد به عتاب کور دیگر
پرسش که چراست این، چرا آن؟

وینگونه به خشت می نهم خشت
در خانه ی کور دیدگانی
تا از تَف آفتاب فردا
بنشانمشان به سایبانی

افروخته ام چراغ از این رو
تا صبحدمان در این شب گرم
می خواهم بر کشم به جا تر
دیواری در سرای کوران

نیما یوشیج

تمام دستِ تو روز است
و چهره‌ات گرما..
نه سکوت دعوت می‌کند
و نه دیر است

دیگر باید حضور داشت!
در روز...
در خبر...
در رگ...
و در مرگ...

از عشق
اگر به زبان آمدیم فصلی را باید
برای خود صدا کنیم!
تصنیف‌ها را بخوانیم...
که دیگر زخم‌هامان بوی بهار گرفت.

بمان:
که برگ خانه‌ام را به خواب داده‌ای
فندق بهارم را به باد
و رنگ چشمانم را به آب.

تفنگی که اکنون تفنگ نیست،
و گلوله‌یی که در قصه‌ها
عتیقه شده است
روبروی کبوتران
تشنگی پرندگان را دارد.

 احمدرضا احمدی

تو برگونه اشک روانی هنوز
به دیوار خانه عیانی هنوز

من آن پیر سر برده در غار غم
تو در قاب عکست جوانی هنوز
***
به زردی رخسار من دیده ای
چو پاییزم از هجر جانکاه تو

نگاه پُراز درد من دوخته
خودش را به پیچ و خَم راه تو
***
تو رفتی که باز آیی از راه دور
ولی وعده ی آمدن دیر شد

به امروز و فردای دیدار تو
جوان دلم بی سبب پیر شد
***
سپیدی موها گواه من است
و چین نشسته به پیشانیم

 تو از پیله پرواز کردی و من
به چاهی گرفتار و زندانیم
***
زهر گوشه می جویمت نیستی
که سرمست گردم من از بوی تو

که تا در نمازم به یاد آورم
به فریاد محراب ابروی تو
***
چه مکریست در کار این روزگار
چو گرگی ست در جامه ی گوسفند

مرا در دماوند هجران تو
به شوق تباهی کشیده به بند
***
در این بخت تیره دلم روشن است
که اسفند دارد نشانی زعید

که بوی تورا باد می آورد
به مهمانی دیدگانی  سفید

مرتضی برخورداری

به آن پرنده که می خواند غایب از انظار
عتاب کرد شریری فسادجوی به باغ:

چه سود لحن خوش و عیب انزوا که به خلق
پدید نیست تو را آشیان، چو چشم چراغ؟

بگفت: از غرض این را تو عیب می دانی
که بهر حبس من افتاده در درون تو داغ

اگر که عیب من این است: از تو من دورم
برو بجوی ز نزدیکهای خویش، سراغ

شهیرتر ز من آن مرغ تنبل خانه
بلندتر ز همه آشیان جنس کلاغ

نیما یوشیج

وقتی که آفتاب چو طشت طلای ناب
پیداست روی کوه و همه اهل ده، به خواب

شبنم، هنوز بر سر گلها نشسته است
دهقان به روی خویش، در خانه بسته است

من جسته ام ز لانه و وارسته ام ز بند
بر نرده ای نشسته ام آواز من، بلند

می کوبم از نشاط، به هم بالهای خود
بیدار می کنم همه را با صدای خود:

خرد و بزرگ برزگران را ز خانه ها
گاو نر از طویله و مرغان ز لانه ها

از هر که پیشتر منم اینقدر زودخیز
تنها منم به ده، که چو من نیست هیچ چیز

لبخند می زند به رخم، آفتاب صبح
زیرا منم فقط که به زیر نقاب صبح

با بانگ حکم من، ز پی کار می روند
وز حرف من تمامن از خواب می جهند

کی اسم حکم می برد و اسم رهبری
بر من در این میانه، چه کس راست برتری

در گردش است تا فلک پیر آبنوس
من حکمران دهکده ام نام من خروس

نیما یوشیج

برتری بر لشکری از غم کجا و من کجا؟
من کجا...پیکار با یک مشت رویین تن کجا

ظلم خلق از یاد رفت اما بدی های تو نه
رنجش از دشمن کجا ،از دوست رنجیدن کجا

با گناه و معصیت نگذار نزدیکی کنم
من کجا و قدرت دوری از اهریمن کجا

با تو غربت مثل میهن ،بی تو میهن غربت است
درک کن حال مرا،غربت کجا ،میهن کجا

رفتی و تاریک می بینم ته این قصه را
من کجا و بعد تو آینده ای روشن کجا

خاطرم راچون تو که گیسو در آیینه ...ولی
این بر آشفتن کجا و آن بر آشفتن کجا

جواد منفرد