اسپند نسوزاندم و آبی نفشاندم
اندوهِ خودم را به خیابان نکشاندم

بعد از تو درِ خانه ی خود را نگشودم
بعد از تو کسی را به کنارم ننشاندم

از پشت همین پنجره ی رو به تماشا
.سمتی نخرامیدم وچشمی نچراندم

برداشتم از گوشه ی رف کهنه کتابی
هی خواندم و هی خواندم و هی خواندم و خواندم

درگیرِ سفرنامه ی مجنون شدم اما
خود را به سراپرده ی لیلی نرساندم

خواندم شب تنهاشده ای را و دلم سوخت
از پلک ِترم هرچه که خواب است پراندم

رفتی و به شهری که دلت خواست رسیدی
من هم شبِ بیداری خود را گذراندم

محمد سلمانی

کلبه ام پنجره ای باز به دریا دارد
خوب من! منظره ی خوب ، تماشا دارد

ساختم آینه ای را به بلندای خیال
تا خودت را به تماشای خودت وا دارد

راز گیسوی تو دنیای شگفت انگیزی است
که به اندازه ی صد فلسفه معنا دارد

گوش کن خواسته ام خواهش بی جایی نیست
اگر آیینه ی دستت بشوم ، جا دارد

چشم یک دهکده افتاده به زیبایی تو
یعنی این دهکده یک دهکده رسوا دارد

کوزه بر دوش سر چشمه بیا تا گویند
عجب این دهکده سرچشمه ی زیبا دارد

در تو یک وسوسه ی مبهم و سرگردان است
از همان وسوسه هایی که یهودا دارد

عشق را با همه شیرینی و شورانگیزی
لحظه هایی است که افسوس و دریغا دارد

بی قرار آمدن ، آشفتن و آرام شدن
حس گنگی است که من دارم و دریا دارد

یخ نزن رود معمایی من ! جاری باش
دل دریایی ام آغوش پذیرا دارد

محمد سلمانی

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم
از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

شب که مهتاب درآیینه ی من می ر قصد
می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم
همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

چیستی ؟ خواب و خیالی ؟ سفری ؟خاطره ای ؟
که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

لحظه ای یاد تو از خاطرمن خارج نیست
یا درآغوش منی یا به تو می اندیشم

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود
پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

تو به حافظ به حقیقت به غزل دلخوش باش
من به افسانه نیما به تو می اندیشم

نه به اندیشه ی زیبا ،‌نه به احساس لطیف
که به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

تو به زیبایی دنیای که می اندیشی؟؟
من که تنها، به تو تنها به تو می اندیشم

محمد سلمانی

چرا  ز هم  بگریزیم ، راهمان  که  یکی  است
سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است

چرا زهم بگریزیم؟ دست کم یک عمر
مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است

تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب
هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است

تو از سلاله لیلی من از تبار جنون
اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است

من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم
چرا دو توده ی آتش؟گناهمان که یکی است

اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است
چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است

محمد سلمانی

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@

چـــه وقت گــــل کند آیا شکوفه های تنت
چه قدر مانده که دستم رسد به پیرهنت ؟

چگــونه صبــر کنــم تا کـــه باز برچینــم
شکوفه ی غزل از گیسوان پر شکنت

غمـی نجیب نهفته ست در دلم  که مرا
رها نمی کند احساس دوست داشتنت

تو آن دقایق شیرین خاطرات منی
ببر مـرا بــه تماشای باغ نسترنت

تمام شهر به تایید من بپا خیزند
اگـــر دقیـــق ببینند از نگاه منت

چگونه با تـــو بجوشــــم؟چگــونه دل بدهم ؟
منی که این همه می ترسم از جدا شدنت

محمد سلمانی

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@

با من بهار جز به بدی تا نمی کند
دست نسیم پنجره را وا نمی کند

در ذهن کوچه شعر دل انگیز عشق را
دیگر صدای پای تو نجوا نمی کند

آواز گام های تو درهای بسته را
دعوت به روشنایی فردا نمی کند

چندی است چشم ناز و نوازشگرت مرا
از لابلای پرده تماشا نمی کند

دستت مرا به گردش صحرا نمی برد
چشمت مرا مسافر دریا نمی کند

در کوچه های گمشده یعقوب چشم من
آثاری از حضور تو پیدا نمی کند

در غربتی که از تو بجا مانده این دلم
جز تو هوای هیچ کسی را نمی کند

بازآ دوباره پنجره ها را مرور کن
بی تو کسی در آینه ام ها نمی کند

محمد سلمانی

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@

عشق پرواز بلندی ست، مرا پر بدهید
به من اندیشه ی از مرز فراتر بدهید

من به دنبال دل گمشده ای می گردم
یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید

تا درختان جوان راه مرا سد نکنند
برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید

یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید
باغ جولان مرا بی در و پیکر بدهید

آتش از سینه ی آن سرو جوان بردارید
شعله اش را به درختان تناور بدهید

تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند
به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید

عشق اگر خواست نصیحت به شما، گوش کنید
تن برازنده ی او نیست به او سر بدهید

دفتر شعر جنون بار مرا پاره کنید
یا به یک شاعر دیوانه ی دیگر بدهید

محمد سلمانی

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@

می شود در جاده ی گم گشته راهی بی عبور
باز هم پیراهنی را یافت با چشمان کور
 
تو همان نوری که از آغاز راهت روشن است
من همین تاریکیِ محضم که محتاجم به نور
 
تو چنانی آن چنان و من چنینم این چنین
داستان ما دو تا حکم سلیمان است و مور
 
تا تو باشی حکم فرما تا تو باشی حکم ران
زیر بار هرچه خواهم رفت حتی حرف زور
 
جذبه ای داری که عیسی را کشد تا جُلجُتا
جلوه ای داری که موسی را بیندازد به طور
 
گر بخواهی بشکنی بی گفتگو خواهد شکست
خواه کوهی باوقار و خواه مردی با غرور
 
بی تو خواهم ساخت با سقفی که نامش غربت است
مثل ماهی ها که می سازند با تنگ بلور
 
چیستی؟ خوابی؟ خیالی؟ آرزویی؟ خلسه ای؟
یا همان شعری که بردم آرزویش را به گور
 

محمد سلمانی

من آن ستاره‌ی نامرئی‌ام که دیده نشد
صدای گریه‌ی تنهاییش شنیده نشد

من آن شهاب شرار آشنای شعله‌ورم
که جز برای زمین‌خوردن آفریده نشد

من آن فروغ فریبای آسمان گَردم
که با تمام درخشندگی، سپیده نشد

من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تا وسوسه بر قامتش تنیده نشد

نجابتی که در آن لحظه‌های دست و ترنج
حریم عصمت پیراهنش دریده نشد

من از تبار همان شاعرم که سرو قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد

همان کبوتر بی‌اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه‌ی صیاد هم خریده نشد

رفیقِ من، همه تقدیم مهربانی تو ...
اگر چه حجم غزل‌های من قصیده نشد

محمد سلمانی

آسمانِ آبیِ عرفانِ من چشمان توست
اختر تابندۀ کیهان من چشمان توست

در حضور چشم‌هایت عشق معنا می‌شود
اولین درس دبیرستان من چشمان توست

در بیابانی که خورشیدش قیامت می‌کند
سایبان ظهر تابستان من چشمان توست

در غزل وقتی که از آیینه صحبت می‌شود
بی‌گمان انگیزۀ پنهان من چشمان توست

من پُر از هیچم، پُر از کفرم، پُر از شرکم، ولی
نقطه‌های روشن ایمان من چشمان توست

در شبستانی که صد سودابه حیران من‌اند
جام راز آلودۀ چشمان من، چشمان توست

باز می‌پرسی که دردت چیست؟ بنشین گوش کن!
درد من، این درد بی‌درمان من چشمان توست

محمد سلمانی

بی حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست
باور کنید پاسخ آیینه سنگ نیست
سوگند میخورم به مرام پرندگان
در عرف ما سزای پریدن تفنگ نیست
با برگ گل نوشته به دیوار باغ ما
وقتی بیا که حوصله غنچه تنگ نیست
در کارگاه رنگرزان دیار ما
رنگی برای پوشش آثار ننگ نیست
دارد بهار می گذرد با شتاب عمر
فکری کنید فرصت پلکی درنگ نیست
وقتی که عاشقانه بنوشی پیاله را
فرقی میان طعم شراب و شرنگ نیست
تنها یکی به قله تاریخ میرسد
هر مرد پا شکسته که تیمور لنگ نیست

محمد سلمانی

حیف از نقش خیالی که توهم شده است

فرش تا عرش لگد خورده ی مردم شده است

زندگی عالی عالی ست،ولی در این بین

حال من مثل درختی ست که هیزم شده است!

در خودم حل شدم و کم شدم و دم نزدم

تا نگویند که محتاج ترحم شده است

عشق، انگشتر اعجاز سلیمان نبی ست

که در این زندگی بی هیجان گم شده است!

در پی ام آمده ای، بیست و اندی سال است

زندگی ! فکر کنم سوء تفاهم شده است!

سعید توکلی

چرا ز هم بگریزیم؟ راهمان که یکی است

سکوتِ مان، غمِ مان، اشک و آهِ مان که یکی است !

چرا ز هم بگریزیم؟ دست کم یک عمر،

مسیر مِیکده و خانقاهِ مان که یکی است

تو گر سپیدیِ روزی و من سیاهیِ شب

هنوز گردش خورشید و ماهِ مان که یکی است !

تو از سُلاله لیلی، من از تبار جنون

اگر نه مثل همیم، اشتباهمان که یکی است !

من و تو هر دو به دیوار و مرز معترضیم

چرا دو توده آتش؟ گناهِ مان که یکی است

اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است

چه باک؟ حرف و حدیث نگاهِ مان که یکی است

محمد سلمانی