هر که را مهر وُ وفا نیست، خدایا بُکُشَش!
قلبش از کینه جُدا نیست، خدایا بُکُشش!

هرکه از عشق و محبت، غَرَضش پُر مرض‌ست
سینه‌اش جای خدا نیست، خدایا بُکُشش!

آن‌که با خنجرِ شهوت، بِدِرانَد دلِ عشق
او‌ زِ ابلیس، جدا نیست، خدایا بُکُشش!

آن نفهمی که لگدمال کُنَد رابطه را
نیّتش صلح و صفا نیست، خدایا بُکُشش!

بیشعوری که هوسباره به زن می‌نگرد
بی‌شک او از عُرفا نیست، خدایا بُکُشش!

ابلهی را که تنوّع طلب‌ست او به عمل
جانِ من اهلِ جفا نیست؟! خدایا بُکُشش!

شعرم اعصاب ندارد، تو خودت حُکم بُکن
بهرِ شعرم چو دوا نیست، خدایا بُکُشش!

محمد صادق زمانی

یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست
نیست در مصر عزیزی که خریدار تو نیست

می بری دل ز کف شیر شکاران جهان
شیر را حوصله چشم جگردار تو نیست

لاله ای را نتوان یافت درین سبز چمن
که دلش سوخته آتش رخسار تو نیست

هر کجا صاف ضمیری است ترا می جوید
آب آیینه همین تشنه دیدار تو نیست

چون قضا، سلسله زلف تو عالمگیرست
گردنی نیست که در حلقه زنار تو نیست

چشم پرسش ز تو دارند چه مخمور و چه مست
نرگسی نیست درین باغ که بیمار تو نیست

گر چه از باغ تو یک گل نشکفته است هنوز
مژه ای نیست که خار سر دیوار تو نیست

نه همین بر گل رخسار تو شبنم محوست
دیده کیست که محو گل رخسار تو نیست؟

هر کسی را لب لعلت به زبانی دارد
شیوه ای نیست که در لعل شکربار تو نیست

دامن حسن تو از دیده ما پاکترست
گل شبنم زده در عرصه گلزار تو نیست

گر چه در ظرف صدف بحر نگردد مستور
سینه کیست که گنجینه اسرار تو نیست؟

خوب کردی که رخ از آینه پنهان کردی
هر پریشان نظری لایق دیدار تو نیست

هر که دست از تو کشیده است چه دارد در دست؟
چه طلب می کند آن کس که طلبکار تو نیست؟

پیش ارباب غرض مهر به لب زن صائب
گوش این بدگهران در خور گفتار تو نیست

صائب تبریزی

عقده‌ای نگشود آزادی ز کارم همچو سرو
ز یربار دل سرآمد روزگارم همچو سرو

خاطر آزادهٔ من فارغ است از انقلاب
دربهار و در خزان بر یک قرارم همچو سرو

تا به زانو پایم از گرد کدورت در گل است
گر چه دایم در کنار جویبارم همچو سرو

آن کهن گبرم که از طوق گلوی قمریان
بر میان صد حلقهٔ زنار دارم همچو سرو

خجلت روی زمین از سنگ طفلان می‌کشم
بس که از بی‌حاصلیها شرمسارم همچو سرو

میوهٔ من جز گزیدنهای پشت دست نیست
منفعل از التفات نوبهارم همچو سرو

کوه را از پا درآرد تنگدستیها و من
سال‌هاشد خویش را بر پای دارم همچو سرو

نارسایی داردم از سنگ طفلان بی نصیب
ورنه از دل شیشه‌ها در بارم دارم همچو سرو

بس که خوردم زهر غم، چون ریزد از هم پیکرم
سبزپوش از خاک برخیزد غبارم همچو سرو

با هزاران دست، دایم بود در دست نسیم
صائب از حیرت عنان اختیارم همچو سرو

صائب تبریزی

باشد برو، اما نگه کن پشت سر را
پشت سرت، این کشته خونین جگر را

باشد برو، اما ببر چتری، مبادا ...
در آسمان چشم من گردیده غوغا

رفتن ، پریدن ، دل بریدن ، سهم قلبت
ماندن ، شکستن ، سهم من، تا هست دنیا

بیهوده بود اشکم ، تو سهم من نبودی
من دیر فهمیدم تو را ای بغض فردا

آیینه خویی ، این گناه کوچکی نیست
در دل نشاندی لحظه لحظه، هر کسی را

صحبت ز تنهایی کنون، حاصل ندارد
حالا که این کشتی رسیده قعر دریا

باشد برو ، اما بدان یک روز آخر
تاریخ می آید سراغ قصه ما ...

علی اصغر شیرخانی

زهی طروات حسن و کمال نور و صفا
که از جمال تو بیناست چشم نابینا

کدام خوب علم گشت در جهان به وفا
تو از مقولهٔ خوبان عالمی حاشا

بهار عشق دل از دیده مبتلا گردید
هر آن وفا که توبینی بلاست بر سر ما

زدوده‌اند حریفان ز دل غم کم و بیش
بریده‌اند زبان غازیان ز چون و چرا

اگر تو مرد رهی در طریق عشق رضی
رَهی ز میکده نزدیک‌تر مدان به خدا

رضی الدین آرتیمانی

شوری نه‌چنان گرفت ما را
کز دست توان گرفت ما را

ما هیچ گرفته‌ایم از او
او هیچ از آن گرفت ما را

هر گه بتو عرض حال کردیم
در حال زبان گرفت ما را

درد دل ما نمیکنی گوش
درد دل از آن گرفت ما را

هشدار که صرصر اجل هان
چون باد خزان گرفت ما را

مردیم و ز کس وفا ندیدیم
دل از همه زان گرفت ما را

هر دوست که در جهان گرفتیم
دشمن به از آن گرفت ما را

هر چند که راستیم چون تیر
او همچو کمان گرفت ما را

گفتیم که بشکنیم توبه
ماه رمضان گرفت ما را

یا رب به زبان چه رانده بودیم
کاتش به زبان گرفت ما را

دیدیم جهان بجز طرب نیست
ز آن دل ز جهان گرفت ما را

پا از سر ما نمیکشد غم
گوئی به ضمان گرفت ما را

بس حرف که بر رضی گرفتیم
بعضی سخنان گرفت ما را

رضی الدین آرتیمانی

باید کنار چشم تو دریا کنم خود را
یا غرق در آغوش تو حاشا کنم خود را

با بوسه ای آتش بکش بر پیکر سردم
تا در میان شعله ات معنا کنم خود را

در چشم های تو به دنبال خودم هستم
بانو! کمی مهلت بده پیدا کنم خود را

بانو! کمی مهلت بده، در خود گره خوردم
آیینه بر تن کن که از خود وا کنم خود را

من خیمه ای خالی، اسیر گردباد شک
باید بیایم در دلت برپا کنم خود را

ویرانه ام، با هرچه بادا باد می آیم
تا در هوای بودنت زیبا کنم خود را

وقتی که هستی هم هراس رفتنت اینجاست
باید میان لحظه هایت جا کنم خود را


علی قربان نژاد

خوش نیست ابتدای سخن با شکایتی

وقتی شکایت از تو ندارد نهایتی

 من از کدام بند حکایت کنم چو نی؟

وقتی تو بند بند کتاب شکایتی

 گم تر شود قدم به قدم، راه مقصدم

ای کوکب امید! خدا را، هدایتی

 می سوزد از تموز زمان عشق، بر سرش

نگشایی ار تو سایه ی چتر حمایتی

 ای چشمت از طلوع سحر، استعاره ای

و ابرویت از کمان افق ها، کنایتی

 از حسن تو، بهار طرب زا، نشانه ای

وز عشق من، خزان غم انگیز، آیتی

 «یک قصه بیش نیست غم عشق و» هر کسی

زین قصه می کند به زبانی، روایتی

 ور خواهی از روایت من با خبر شوی:

برق ستاره یی و شب بی نهایتی

حسین منزوی

شب می رسد از راه و شفق سرخ ترین است

وان ابر چنان لکه ی خونش به جبین است

تا خون که نوشد، چه کسی را بفروشد،

این بار «یهودا»؟ که شب بازپسین است

پا در ره صبح اند شهیدان و در این راه

دژخیم به کین است و کمانش به کمین است

جان بازی و عشق اند و حریفان قدیم اند

«تا بوده چنین بوده و تا هست چنین است»

ای عاشق خورشید! که در عشق بزرگت

پیراهن خونین تو برهان مبین است،

هرچند هنوز آن سوی این ظلمت ظالم

خورشید درخشنده ی تو پرده نشین است

اما دمد آن صبح به زودی که ببینم

عالم همه خورشید تو را، زیر نگین است.

حسین منزوی

بی تو به سامان نرسم، ای سر و سامان همه تو

ای به تو زنده همه من، ای به تنم جان همه تو

 من همه تو، تو همه تو، او همه تو، ما همه تو

هر که و هرکس همه تو، این همه تو، آن همه تو

 من که به دریاش زدم تا چه کنی با دل من

تخته تو و ورطه تو و ساحل و توفان همه تو

 ای همه دستان ز تو و مستی مستان ز تو هم

رمز میستان همه تو راز نیستان همه تو

 شور تو، آواز تویی، بلخ تو، شیراز تویی

جاذبه ی شعر تو و جوهر عرفان همه تو

 همّتی ای دوست! که این دانه ز خود سر بکشد

ای همه خورشید تو و خاک تو، باران همه تو

 تا به کجایم بری ای جذبه ی خون! ذوق جنون!

سلسله بر جان همه من، سلسله جنبان همه تو

حسین منزوی

تا زنده باشم چون کبوتر دانه می خواهم
امروز محتاج توام؛ فردا نمی خواهم

آشفته ام...زیبایی ات باشد برای بعد
من درد دارم شانه ای مردانه می خواهم

از گوشه ی محراب عمری دلبری جستم
اکنون خدا را از دل میخانه می خواهم

می خندم و آیینه می گرید به حال من
دیوانه ام، هم صحبتی دیوانه می خواهم

در را به رویم باز کن! اندوه آوردم
امشب برای گریه کردن شانه می خواهم

علیرضا بدیع

فرصتی نیست تو را دیده ی بارانی من
دل به دریا بزن ای ابری توفانی من

خاطر جمع تو اند این همه آیینه و آه
تا نبارد شب و غربت به پریشانی من

آسمان فرصت پرواز بلندی ست هنوز
پشت چشمان فرو بسته ی زندانی من

تا در آیینه بخوانم پس از این جاده کجاست
خط یک عمر شکسته است به پیشانی من

گله از هیچکسی نیست در این آبادی
جز خودم کیست مگر باعث ویرانی من

خوب من! چشم بچرخان و بهاری بتکان
مثل خورشید، بر این خواب زمستانی من

ناصر فیض