آنقدر شاخه نباتی تو که با هر غزلت
حافظ و سعدی ِ شیراز بهم میریزد

پلک وا میکنی و چشم ِ تو کارون ِ من است
پلک می بندی و اهواز بهم میریزد

نه فرودی و نه برخاستنی در توفان
باز برنامه ی ِ پرواز بهم میریزد

بازی آغاز شده یا نشده مات ِ توام
قلعه ویران، صف ِ سرباز بهم میریزد

عاشقت بودم و دلتنگ و نمیدانستی
با همین آه، زمین باز بهم میریزد

میرسد شعر به پایان و جهان سردرگم
پازل ِ هستی از آغاز بهم میریزد

شهراد میدری