آه ای دل غمگین، که به این روز فکندت؟
فریاد که از یاد برفت آن همه پندت

ای مرغک سرگشته، کدامین هوس آموز،
بی بال و پرت دید و چنین بست به بندت؟

ای آهوی تنهای گریزانِ پریشان
خون می‌چکد از حلقۀ پیچان کمندت
 
ای جام به هم ریخته، صد بار نگفتم،
با سنگدلان یار مشو٬ میشکنندت؟

آه ای دل آزرده، در این هستیِ کوتاه
آتش به سرم می‌رود از آه بلندت

جان در صدف شعر، گهر کردی و گفتی
صاحب نظرانند؛ پشیزی بخرندت

ارزان‌ترت از «هیچ» گرفتند و گذشتند
امروز ندانم که فروشند به چندت

«جان» دادی و درسی به جهان یاد گرفتی
ارزان‌تر از این، درس محبّت ندهندت...

فریدون مشیری