با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان                   
همه رفتند ازین خانه ، خدا را تو بمان

 من بی برگ خزان دیده ، دگر رفتنی ام                    
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من                 
بنگر این نقش به خون شسته ، نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را ، لیک                 
دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان

 هر دم از حلقه ی عشاق ، پریشانی رفت                 
به سر زلف بتان ، سلسله دارا تو بمان

 شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم                        
پدرا ، یارا ، اندوهگسارا تو بمان

سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست         
که سر سبز تو خوش باشد ، کنارا تو بمان

هوشنگ ابتهاج