بی تو ای جان جهان ، جان و جهانی گو مباش 
 چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش 
همنشین جان من مهر جهان افروز توست 
 گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش 
 یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است 
 بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش 
در هوای گلشن او پر گشا ای مرغ جان 
 طایر خلد آشیانی خکدانی گو مباش 
 در خراب آباد دنیا نامه ای بی ننگ نیست 
 از منخلوت نشین نام و نشانی گو مباش 
چون که من از پا فتادم دستگیری گو مخیز 
چون که من از سر گذشتم آستانی گو مباش 
 گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود 
 من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش 
 سایه چون مرغ خزانت بی پناهی خوش تر است 
 چتر گل چون نیست بر سر سایبانی گو مباش

ابتهاج