تو از اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت

اگر چه سحر صوت‌ات جذبه داوود با خود داشت

بهشت‌ات سبزتر از وعده شداد بود اما

برایم برگ‌برگش دوزخ نمرود با خود داشت

ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقص شعله‌ات در پیچ و تاب‌اش دود با خود داشت

سیاوش‌وار بیرون آمدم از امتحان، گرچه

دل سودابه‌ سان‌ات هر چه آتش بود با خود داشت

مرا با برکه‌ام بگذار دریا ارمغان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

محمد علی بهمنی