جا می خورد از تردی ساق تو پرنده

ایمان منی ـ سست و ظریف و شکننده ـ

هم، چون کف امواج خزر چشم گریزی

 هم، مثل شکوه سبلان خیره کننده!

 می خواست مرا مرگ دهد، آن که نهاده ست

 بر خوان لبان تو ، مربای کشنده !

 چون رشته ی ابریشم قالیچه شرقی ست

 بر پوست شفاف تو رگ های خزنده!

 غیر از تو که یک شاخه ی گل بین دو سیبی

 چشم چه کسی دیده گل میوه دهنده؟

 لب های تو اندوخته ی آب حیات است

 اسراف نکن این همه در مصرف خنده!

 ای قصه موعود هزار و یکمین شب

 مشتاق تو هستند هزاران شنونده

 افسوس که چون اشک، توان گذرم نیست

 از گونه ی سرخ تو ـ پل گریه و خنده ـ !

 عشق تو قماری ست که بازنده ندارد

 ای دست تو پیوسته پر از برگ برنده !

غلامرضا طریقی