خانم! سلام و شکر که سبز است حالتان
کم باد و گم از آینه زنگِ ملالتان

نیّت به روشنایی چشم شما خوش است
چندانکه آفتاِب تمامست فالتان

رگباری آمدیم و به باغ شما زدیم
پیش از رسیده گشتن اندوِه کالتان

با چشمتان امیره ی دلھای غارتی
عشق آنچه میبرید غنیمْت حلالتان

تا روزھا به ھفته و ماهند در گذار
ماییم و انس خاطره ی دیرسالتان

انگار قّصه ی غم عشقید و بی زمان
اینسان که کھنگی نپذیرد مقالتان

عین حقیقتید و به اندازه ی خیال
دورید از زوال، چه بیِم زوالتان؟

تا حسن بر جبیِن شما خطّ خوش نوشت
بد برنتابد آینه ی بی مثالتان

آلوده ی غمیم و غباریم کر دھید،
ما را در آبگیر حضور زلالتان

تا این غزل چریده ی آن چشم خوش چراست
خوش بادمان قصیل به کام غزالتان

حسین منزوی