غروب هلهله در کاخ شامیان پیچید
عروس خانه ی خورشید در عزا رقصید

غریب بودی و در آخرین نفس دیدی
زنی که خون تو را ریخت، رخت نو پوشید!

حروف از پس این درد بر نمی آیند
سکوت تلخ تو را تشت خون فقط فهمید...

سکوت ارثیه ی خانوادگی تو بود
عجیب نیست که هرگز کسی تو را نشنید

هنوز کوچه ی تشییع مادرت می سوخت
که تیرتیر به تنهایی ات زنی خندید

و تیر تیر به تابوت تو تنت را دوخت
کمان تیره ی ابری که ماه را بلعید!

عبدالمهدی نوری