مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت
خرابم میکند هردم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر ان دارم
که جان را نسخه ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی
صبا راگو که بردارد زمانی برقع از رویت

وگر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان زهر مویت

من وباد صبا مسکین دوسرگردان بیحاصل
من از افسون چشمت مست واواز بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست ازدنیی واز عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

حافظ