هان ای غریب ؟
ای غریو ، ای فریاد
هان ای ستاره های راه نمایی که نیستید ؟
هان ای خدای آبی بی رنگ
صد رنگ را
بر بوم پاشیده ام و هنوز

خورشید را به سرخ ِ حادثه می بینم
اندوه را به وسعت نیلی
درخت را اما
همچون شبحی در شب
سیاه است و مرگ اندود
اما غبار آلود

های ای خدای آبی بی رنگ
ای صد رنگ

من رنگ مرگ را به سیاهی نمیزنم
وقتی که زرد را
به هیبت بی انتهای مرگ
هنگامه ای که قرمز پر رنگ آسمان
آبی برای هر که بخواهد

من رنگ را
به تجربه خواهم زیست
من مرگ را
به تجربه خواهم زیست

هان ای خدای آبی بی رنگ
ای صد رنگ
هم مرگ
نقاشی مرا به تو خواهد داد
من هم خدای خویش هستم و بی رنگ
های ای خدای آبی بی رنگ

من مرگ را
به تجربه خواهم زیست
من رنگ را
به تجربه خواهم زیست ...

قاسم قاسمی اصل