هرکه را با خط سبزت سرسوداباشد
پای ازاین دایره بیرون ننهد تا باشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سرسویدا باشد

توخودای گوهر یکدانه کجایی خر
کزغمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هرمژه ام اب روان است بیا
اگرت میل لب جوی وتماشا باشد

چون گل ومی دمی از پرده برون ای ودرا
که دگر باره ملاقات نه پیدا باشد

ظل ممدود خم زلف توام برسرباد
کاندراین سایه قراردل شیدا باشد

چشمت ارناز به حافظ نکند میل اری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد

حافظ