وقتی که هستی، چگونه باور کنم رفتنت را؟

در انزوایم همیشه حس می‌کنم بودنت را 

انگار هرم نفس‌هات جاری‌ست در خواب‌هایم 

وقتی در آغوش دارم شب‌بوی پیراهنت را 

شرجی‌ترین جای دنیاست سه در چهار اتاقم 

وقتی که درمی‌نوردم جغرافیای تنت را 

لب‌هات مصراع‌های شیرین‌ترین شاه‌بیت‌اند 

صدها دوبیتی سرودم هر بار بوسیدنت را 

سرکش‌ترین فکری اما بکری برای همیشه 

در سینه می‌پرورانم سرخِ گلِ دامنت را 

هر شب به ابری‌ترین شکل بر ذهن من سایه داری 

می‌بارم و می‌سرایم اندوه باریدنت را 

بهمن صباغ زاده