چقدر چون همگان مثل دیگران باشم

به جای عشق به دنبال آب و نان باشم

اگر پرنده مرا آفریده اند چرا
قفس بسازم و در بند آشیان باشم

اگرچه ریشه در این دشت بسته ام, باید
به جای خاک گرفتار آسمان باشم

من از نزاع"دلم" با "خودم" خبر دارم
چگونه با دو "ستم پیشه" مهربان باشم

نه او به خاطر من می تواند این باشد
نه من به خاطر او می توانم آن باشم

فاضل نظری