چو سرمست منی ای جان ، ز درد سر چه غم داری
چو آهوی منی ای جان ، ز شیر نر چه غم داری

چو مه روی تو من باشم ، ز سال و مه چه اندیشی
چو شور و شوق من هستت ، ز شور و شر چه غم داری

چو کان نیشکر گشتی ، ترشرو از چه می‌باشی
براق عشق رامت شد ، ز مرگ خر چه غم داری

چو من با تو چنین گرمم ، چه آه سرد می‌آری
چو بر بام فلک رفتی ، ز خشک و تر چه غم داری

خوش آوازی من دیدی ، دواسازی من دیدی
رسن بازی من دیدی ، از این چنبر چه غم داری

بر این صورت چه می‌چفسی ، ز بی‌معنی چه می‌ترسی
چو گوهر در بغل داری ، ز بی‌گوهر چه غم داری

ایا یوسف ز دست تو کی بگریزد ز شست تو
همه مصرند مست تو ، ز کور و کر چه غم داری

چو با دل یار غاری تو ، چراغ چار یاری تو
فقیر ذوالفقاری تو ، از آن خنجر چه غم داری

گرفتی باغ و برها را ، همی‌خور آن شکرها را
اگر بستند درها را  ، ز بند در چه غم داری

چو مد و جر خود دیدی ، چو بال و پر خود دیدی
چو کر و فر خود دیدی ، ز هر بی‌فر چه غم داری

ایا ای جان جان جان ، پناه جان مهمانان
ایا سلطان سلطانان ، تو از سنجر چه غم داری

خمش کن همچو ماهی تو ، در آن دریای خوش دررو
چو اندر قعر دریایی ، تو از آذر چه غم داری  ...

 مولوی