قلب من با پرسشی شب تا سحر سر میکند:

"کی خدا ما را برای هم مقدر میکند؟"

خیره ماندن های تو در عکس هم سکر آور است

هرکسی یادت میفتد روسری سر میکند

قبله را گم میکنم ، کمتر بخند ...این خنده ها 

آن چه را شیطان نکرد-الله اکبر- می کند!

تا نگاهم میکنی" ایاک نعبد", بعد این

دین من کم کم خدا را در تو باور میکند

در تمام پیرهن ها ماه کامل می شوی 

سرمه ای اما تو را یکجووور دیگر میکند

امتحان پس داده ها با من تفاوت می کنند

بی محلی هایت آدم را جری تر می کند

حرف بر ضد تو بسیار است اما گوش من

از یکی میگیرد و از دیگری در می کند

گرچه در چشم تمام شهر ، "آدم " بوده ام

"دوست دارم" های تو، آخر مرا خر میکند

نفیسه سادات موسوى/

شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟
خودت را اینهمه دلتنـــگ معنا کرده ای هرگز؟

دلت کرده هوای ِ سالهای ِ دور ِ خوشبختی؟
دوباره کفشهای ِ کودکی پا کرده ای هرگز؟

پس از عمری سراغ از خود گرفتن ها از این و آن
خودت را از سفر برگشته پیدا کرده ای هرگز؟

شبیه ِ خود کسی را دیده ای در چارچوب ِ در؟
خودت را تنگ در آغوش ِ خود جا کرده ای هرگز؟

خوشآمد گفته ای با ذوق و لرزیده دلت از شوق؟
بفرمـــا تو و هی این پا و آن پا کرده ای هرگز؟

اتاقی دنج ِ تنهایی، چه خوشحالم که اینجایی
میان ِ گریه هایت جشن برپا کرده ای هرگز؟

تو هم مثل ِ منی انگار، تنها همدمت دیوار
گله از بی وفایی های ِ دنیا کرده ای هرگز؟

شماره داده ای وقت ِ خداحافظ ؟ به زیر لب :
"بیا از این طرفها باز" نجوا کرده ای هرگز؟

به رسم ِ یادگاری، عاشقانه زیر ِ شعرت را
تو هم مانند ِ من با بغض امضا کرده ای هرگز؟

کنـــــار ِ صندلی ِ خالی و یک زیر سیگاری
دو فنجان چای ِ یخ کرده تماشا کرده ای هرگز؟

شب است و باز باران پشت ِ شیشه ساز رفتن زد
خودت را بدرقه تا صبح ِ فردا کرده ای هرگز؟

شهراد میدری

می تواند که تو را سخت زمینگیر کند 

درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند 

آسمان بر سرم آوار شد آن لحظه که گفت 

قسمت این است بنا نیست که تغییر کند 

گفت امید به وصل من و تو نیست که نیست 

قصد کردست که یک روزه مرا پیر کند

گفت دکتر من و تو مشکلمان کم خونیست

خون دل میخورم ای کاش که تاثیر کند

در دو چشم تو نشستم به تماشای خودم 

که مگر حال مرا چشم تو تصویر کند 

خواب دیدم که شبی راهی قبرستانم

نکند خواب مرا داغ تو تعبیر کند

مشت بر آینه کوبیدم و گفتم شاید 

بشود مثل تو را آینه تکثیر کند

سیدتقی سیدی

 گفت دیده است مرا؛ اینکه کجا یادش نیست

همه چیزم شده و هیچ مرا یادش نیست

این ستاره به همه راه نشان می داده ست

حال نوبت که رسیده‌ ست به ما یادش نیست

قصه ام را همه خواندند، چگونه است که او

خاطرات ِ من ِانگشت نما یادش نیست؟

بعد ِمن چند نفر کشته، خدا می داند

آن قدر هست که دیگر همه را یادش نیست

او که در آینه در حیرت ِ نیم خودش است

نیمه ی دیگر خود را چه بسا یادش نیست

صحبت ازکوچکی حادثه شد؛ در واقع

داشت می گفت مهم نیست مرا یادش نیست .

کاظم بهمنی

هیچ هم زیبا نبودی، من تو را زیبا کشیدم
بی جهت اغراق کردم، دلبر و رعنا کشیدم

از "لئوناردو داوینچی" عذرخاهی میکنم که
اینهمه عکس ِ تو را مثل ِ "مونالیزا" کشیدم

تو نمیدانستی اصلن "شهرزاد" ِ قصه ها چیست
من هزار و یک شب از موهای ِ تو یلدا کشیدم

دلخوش ِ نیلوفری در گوشه ی ِ مرداب بودی
من تو را مهتاب گون تا آسمان بالا کشیدم

نه عسل، گس بود طعم ِ بوسه هایی که ندادی
من چه احمق خانه ات را قصر ِ کندوها کشیدم

چشم ِ تو معمولی اما من میان ِ شعرهایم
زورقی با پلک ِ پارو در دل ِ دریا کشیدم

من چه بی انصاف بودم با ترازوی ِ دلم که
تار ِ مویت را برابر با همه دنیا کشیدم

با چه رویی بعد از این شعر ِ "نظامی" را بخانم
بس که "مجنون" بودم و بیخود تو را "لیلا" کشیدم

مرغ ماهی خار ِ بدترکیب! جوجه اردک ِ زشت!
باورت شد که تو را شهزاده ی ِ قوها کشیدم؟

دختری زیباتر از تو بعد از این برمیگزینم
دختری که ناز ِ او را از همین حالا کشیدم

بعد از این خوش باش با او، میروم از خاطراتت
خاطرت آسوده باشد از خیالت پا کشیدم

شهراد میدری

گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را

تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آیینه پیش تو نشستم که ببینی 

در من اثر سخت ترین زلزله ها را

پر نقش تر از فرش دلم بافته ایی نیست

از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخی نه گفتنمان را که چشیدیم

وقت است بنوشیم از این پس بله ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته

یک بار دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش

بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

،استاد محمد علی بهمنی،

دختر ِ سعدی! هلاک ِ بوسه ای شیرازی ام 
آنقدر مســـــــتم که حتا با لبی هم رازی ام 

تا که بابا "مشــرف الدین" برنگشته زود باش 
کمتر از اینها بده با خنده هـــــــایت بازی ام 

مادرت من را نبیند پشــــــت ِ در، بد میشود 
رویگردان از "اتابــــک خان" و حکم ِ قاضی ام 

خنجر ابرو! چشمهـــــایت غارت ِ قوم ِ مغول 
زخمی از ناز ِ تو و مغلــــوب ِ مژگان تازی ام 

خانده ام رقص ِ تو را در بوستان ِ شیخ اجل 
عاشق ِ پروانگی های ِ تو و طنــــــــازی ام 

نیست همرنگ ِ لبانت در گلســـــــتان ِ انار 
با فقط یک باب از بوسیــدنت هم راضی ام 

مثل ِ بابای ِ تو من هم کار و بارم شاعری ست 
تکه نانی دارم و اهـــــــل ِ غزلپـــــردازی ام 

اهل ِ این دوره که نه، از قرن ِ دوری آمـــدم 
ساکن ِ آینده و برگشـــته سوی ِ ماضی ام 

من همین هستم که می بینی: زلال و ساده دل 
خســـته از هرچه ریا و هرچه ظاهر سازی ام 

این غزل تقدیم ِ تو، با من عروسی میکنی؟
ای فدااااااای ِ "بله" ی ِ تو دلبر ِ شیرازی ام!

شهراد میدری

فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه
یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام
بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من
هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود
چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت
من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم
پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب
درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو
نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خاب ِ شعرم برنخیزم تا ابد
طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

شهراد میدری

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده
زرد و نارنجی، طلا رنگ و دل انگیز آمده

چشمهایت امپراتوری ِ عشقی گمشده
سرمه دان ِ نقره با باران ِ یکریز آمده

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب
الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش
به سوی ِ پنجره آهسته سنگی میزدی امشب

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو 
هی نشو اینهمه دلواپس ِ حالم گم شو

"من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش"
بشنو از حافظ و از برگه ی ِ فالم گم شو

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم
بستر ِ ابرهای ِ بارانی، بالش ِ آفتاب میخاهم

فارغ از هرچه هست باید بود، بعد از این مست ِ مست باید بود
در بغل زیر ِ خاک لای ِ کفن، خمره ای از شراب میخاهم

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!
باغ ِ مینیاتوری از نقش و نگار آورده!

خوشگوارا ! خنکا ! چشمه ی ِ یاقوت ِ بهشت!
لب ِ سرخت چقدر شهد ِ انار آورده

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است 
دور ِ آن پرچین ِ سرو ِ ناز باشد بهتر است

گرچه بالا هست امکان ِ سقوطم باز هم 
آمدن با اولین پرواز باشد بهتر است

سکوت کردم و فهماندمش عذاب این است

همیشه پرسش ناکرده را جواب این است

به نعره خواست به آرامشم خطی بکشد

سکوت کردم و دریافت باز تاب این است

شکسته بود ولی مویه وار خندید

که چهره باخته را آخرین نقاب این است

به مهر گفتمش:آرام باش و صحبت کن

که در طریق سخن حسن انتخاب این است

چه گفت؟راز ،نه!اما:

نپرس و باور کن

کم است زهر ،که نوشیدن مذاب این است

نشاندمش که بخوان:

خواند و هم سکوتم شد

سوال کرد که :

با من چه کرده ای ؟

گفتم:

کمی سکوت تو را میکند مجاب این است

من و تو درک سکوت همیم،تا هستیم

و جاودانگی لحظه های ناب این است

.

محمد علی بهمنی

ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎ ﺳﺎﺭ ِ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺟﺎﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﻫﯽ ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ

ﻫﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎ ﺑﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ِ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ

ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺟﺎﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﯾﻪ ، ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﮔــــــﺰﯾﺮ

ﺑﺎ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ِ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺳﻬﺮﺍﺏ ِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﯼ ﺭﺳﺘﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﻗﺪﺭﯼ ﮐﻼﻓﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ

ﺩﺭ ﺑﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ، ﺭﺩﯾﻔﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺣـﻮّﺍﯼ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ِ ﺗﻠﺦ

ﺍﻧﮕــﺎﺭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗـﺖ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻧـﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﺖ

ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺩﯾﻒ ﻭ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ !

ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﻢ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ

ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺩﯾﺪﺍﺭﯾﺎﻥ

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان

ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان

دلـــــــم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت

بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت

نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان

شـرمشان باد زهنگــامه رسوایی خویش

این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان

یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت

که بنــــــــالید به حالـــم دل کین توختگان

خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد

کهنـــه شد قصه ما تا به سحر سوختگان 

.فریدون توللی عزیز.

ای واژه بکر جاودانه

ای شعر موشح زمانه

ای چشمه سینه‌جوش الهام

ای حس لطیف شاعرانه

ای مطلع و مقطع زمانه

ای لطف و ترنم ترانه

شبها که ز دیده خواب گیرد

شعرم به سروده شبانه

بینم که نشسته‌ای تو بیدار

بر بستر طفل پربهانه

آوازه گرم لای لایت

افکنده طنین عارفانه

شاعر نه منم تویی که باشد

شعرت همه شور مادرانه

احساس تو را کسی ندارد

از توست مرا هم این نشانه

محمد علی‌بهمنی