ماه ، در کسوت سقا به میان آمده است

رود برخواست ، که موسی به میان آمده است

رود ، از بس که شعف داشت تلاطم می کرد

رود ، با خاک کفِ پاش تیمم می کرد

ماه افتاده در آئینه ز تصویر بگو

مشک لبریز شد از علقمه، تکبیر بگو

ماه اگر چه همه ی علقمه را پیموده

غرقه گشته ست و نگشته ست به آب آلوده

رود را تا به ابد ، تشنه ی مهتاب گذاشت

داغ لبهای خودش را به دل آب گذاشت

لب اگر تر کند از چشمه ی دریا عباس

چه جوابی بدهد ام بنین را عباس ؟

دیگر این مشک نه مشک است که میخانه ی اوست

چشم امید رباب است که بر شانه ی اوست

دستش افتاده ولی ، راه دگر پیدا کرد

کوه غیرت ، گره کار به دندان وا کرد

می توانست به آنی همه را سنگ کند

نشد آنگونه که می خواست دلش ، جنگ کند

چه بگویم که چه شد ؟ یا که چه برسر آمد ؟

ناگهان رایحه ی چادر مادر آمد

پسرم ، دست مریزاد قیامت کردی

تا نفس داشتی از عشق ، حمایت کردی

آسمان ها همه یکپارچه بارانیِ توست

من بمیرم ، عرق شرم به پیشانی توست

مشک خالی شده برخیز که تا برگردیم

اتفاقی است که افتاده بیا برگردیم

آه ! برخیز که گهواره به غارت نرود

دختر فاتح خیبر به اسارت نرود...

سیدحمیدرضابرقعی

ظاهراً در یکی از نسخه های دیوان حافظ مربوط به اواخر قرن نهم و همچنین نسخه عثمانی (با اندکی تفاوت) غزلی وجود دارد که در اکثر نسخه های بعدی وجود ندارد؛ این غزل چنین است:

جـان و دل افـتـاده‌اند از زلـف و خـالـت در بــلا

آنچه حال عاشقان از دست هجرت می‌کشد

کس نـدیـده در جهـان جـز کـشـتـگـان کـربـلا

تُـرک ما گر می کند مستی و رندی در جهان

تَـرک مـسـتـوری و رنـدی کـرد بـایـــــــــد اولا

بـزم عیـش و مـوسـم شـادی و هنـگام طرب

پـنـج روز ایـام عـشـرت را غنـیـمـت دان هـلا

حافـظـا گـر پای‌بـوس شاه دستـت می‌دهـد

یافـتـی در هـر دو عالـم رتـبـت و عـزّ و عــلا

حافظ شیرازی

چنان اسفند می سوزد به صحرا ریگ ها فردا

چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا

تمام دشت را زینب به خون آغشته می بیند

مگر باران خون می بارد از عرش خدا فردا

برادر! دل گواهی می دهد امشب شب قدر است

اگر امشب شب قدر است، قرآن ها چرا فردا...

همه در جامۀ احرام دست از خویشتن شستند

شگفتا عید قربان است گویا در منا فردا... 

ببین شش ماه ات بی تاب در گهواره می گرید

علی از تشنگی جان می دهد امروز یا فردا

ببوسم کاش دست و پای اکبر را و قاسم را

همانانی که می افتند زیر دست و پا فردا

برادر! وقت جان افشانی عباس نزدیک است

قیامت می شود وقتی بگوید یا اخا فردا

برادر! خوب می خواهم ببینم روی ماهت را

هراسانم که نشناسم تو را بر نیزه ها فردا

به مادر گفته بودم تا قیامت با تو می مانم

تمام هستی من، می روی بی من کجا فردا؟

 میلاد عرفان پور

پس زجا ن بر خواهر استقبال کرد 

تا رخش بوسد الف را دال کرد

همچو جان خود در آغوشش کشید 

این سخن آهسته در گوشش کشید

کـای عنـا نگیـر من آیا زینبـی 

یا کـه آه درد منـدان در شبی

پیش پـای شـوق زنجیـری مکن 

راه عشق است این عنانگیری مکن

با تو هستم جـا ن خواهـر همسفـر 

تو به پا این راه کوبی من به سر

خانه سوزان را تو صاحبخانه باش 

با زنان در همرهی مردانه باش

جان خواهر در غمم زاری مکن 

با صدا بهـرم عـزاداری مکن

معجر از سر پرده از رخ وا مکن 

آفتاب و مـا ه را رسـوا مکـن

هست بـر من نـاگوار و ناپسنـد 

از تو زینب گر صدا گردد بلند

هر چه باشد تو علی را دختری 

ماده شیرا کی کم از شیر نری

با زبان زینبـی شـاه آنچه گفت 

با حسینی گوش زینب می شنفت

با حسینی لب هر آنچ او گفت راز 

شه به گـوش زینبی بشنید باز

گوش عشق آری زبان خواهد زعشق 

فهم عشق آری بیان خواهد زعشق

با زبا ن د یگر ایـن آواز نیست 

گوش دیگر محرم این راز نیست

ای سخنگو لحظه ای خاموش باش 

ای زبا ن از پا ی تا سر گوش باش

تا ببینم از سر صدق و صواب 

شاه را زینب چه می گوید جواب

گفت زینب در جواب آن شاه را 

کای فروزان کرده مهر و ماه را 

عشق را از یک مشیمه زاده ایم 

لب به یک پستا ن غم بنهاده ایم

تربیت بوده است بر یک دوشمان 

پرورش در جیب یک آغوشمان

تا کنیم این راه را مستـانه طی 

هر دو از یک جام خوردستیم می

هر دو در انجام طاعت کاملیم 

هر یکی امر دگر را حـا ملیم

تو شهادت جستی ای سبط رسول 

من اسیری را به جان کردم قبول 

عمان سامانی

ظهر عاشورا شد و یک دشت حرمان ماند و او

پیکر هفتاد و دو سرو خرامان ماند و او

با سر آن سروها می‌خواست بنماید وداع

دست‌های خالی حسرت به دامان ماند و او

قتلگاه از جوش و خون، گرداب حایل گشته بود

گریه‌ی توفانی در سینه پنهان ماند و او

تا علی‌وار آن مصیبت را کند اظهار درد

یک سر شوریده در چاه گریبان ماند و او

گر چه طولانی‌تر از یک قرن بود آن نیم‌روز

روز، آخر شب شد و شام غریبان ماند و او

خیمه‌ها، خاتونی از او داغ‌پرورتر نداشت

یک صدف آغوش و یک خیل پریشان ماند و او

گشت تا فریاد بربندید محمل‌ها بلند

کاروان در کاروان، کوچ اسیران ماند و او

تا کند آن کوچ را تقریر با طومار سرخ

پای تاول‌خسته را خار بیابان ماند و او

خطّ پایان، خطبه‌ی خونین زینب بود و شام

داستان راستان را اوج پایان ماند و او

خطبه‌ای خونین‌تر از این کی دگر گردد ادا؟

کربلا! ای کربلا! ای کربلا! ای کربلا! 

کیومرث عباسی قصری

نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود 

شروع عشق و آغاز غزل، شاید همان دم بود

نخستین اتّفاق تلخ‌تر از تلخ در تاریخ 

 که پشت عرش را خم کرد، یک ظهر محرّم بود

فتاد از پا کنار رود در آن ظهر دردآلود 

 کسی که عطر نامش، آبروی آب زمزم بود

دلش می‌خواست می‌شد آب شد از شرم، امّا حیف 

دلش می‌خواست صد جان داشت امّا باز هم کم بود

مدینه نه که دیگر مکّه حتّی جای امنی نیست 

 تمام کربلا و کوفه، غرق ابن‌ملجم بود

اگر در کربلا توفان نمی‌شد کس نمی‌فهمید 

چرا یک عمر پشت ذوالفقار مرتضی خم بود

علیرضا قزوه

لحظه ی وصل رسیده ست خدا رحم کند

 نفس روضه بریده ست خدا رحم کند

تویی آن شاپرکِ ناز که بین راهت

دشمنت تار ، تنیده ست خدا رحم کند

ادب و رحم و جوانمردی و اینگونه صفات

دور از این قومِ دریده ست خدا رحم کند

وسط خطبه ی تو کاش دگر هو نکشند

رنگ عباس پریده ست خدا رحم کند

مادرش داد علی را ببری آب دهی

حرمله نقشه کشیده ست خدا رحم کند

از همین لحظه که هنگام خداحافظی است

قامت عمه خمیده ست خدا رحم کند

از تو آقا چه بگویم که نرنجد مادر

صحبت از رٱس بریده ست خدا رحم کند

کاظم بهمنی

عاقبت جان تو در چشمه ی مهتاب افتاد 

پیچشت داد خدا، در نفست تاب افتاد 

نور در کاسه ی ظلمت زده ی چشمت ریخت 

خواب از چشم تو ای شیفته ی خواب افتاد 

چشمه شد، زمزمه شد، نور شد و نیلوفر 

آن دل مرده که یک چند به مرداب افتاد 

کارت از پیله ی پوسیده به پرواز کشید

عکس پروانه برون از قفس قاب افتاد 

عادتت بود که تکرار کنی بودن را 

از سرت زشتی این عادت ناباب افتاد

ماه را بی مدد طشت تماشا کردی

چشمت از ابروی پیوسته به محراب افتاد

چه کشش بود در آن جلوه ی مجذوب مگر -

که به یک جذبه چنین جان تو جذّاب افتاد

شهد سرشار شهادت به تو ارزانی باد 

آه از این مردن شیرین، دهنم آب افتاد 

امشب از هُرم نفس های اهورایی تو

گرم در دفتر من این غزل ناب افتاد 

مرتضی امیری اسفندقه

در جوانی بی حسین احساس پیری می کنم

بگذر از پیری که احساس حقیری می کنم

دولتِ عشقش بنازم با لباس نوکری

در سفارت خانه ی دل ها سفیری می کنم

من فقیر اهل بیتم لیک کَشکولم پُر است

فخر بر تاجِ شهان با این فقیری می کنم

گفت زاهد: از چه رو بر سینه محکم می زنی؟

گفتم از آئینه ی دل گَردگیری می کنم

من اسیر رشته ی زلف حسینم، مدعی

ناز بر آزادگان با این اسیری می کنم

گر امیرالعاشقین این عشق را امضاء کند

می روم عرش و ملائک را امیری می کنم

در حرم ناخوانده رفتم حضرت معشوق گفت

خود بیا، بی خود بیا مهمان پذیری می کنم

ولی الله کلامی زنجانی

به خودش آمد و فهمید که چشمش تر بود

دو قدم مانده به بالای سر اکبر بود

تازه فهمید چه روزی به سرش آمده است

یا که بهتر چه به روز پسرش آمده است

پسر دسته گلش را چو گل پرپر دید

هر طرف را که نظر کرد علی اکبر دید

مثل مه پاره ی افتاده به خاک است تنش

در هم آمیخته خون و بدن و پیرهنش

نه توانست بغل گیرد و نه بوسه زند

نه توانست بماند نه از او دل بکند

زخم قلب پدر از جسم پسر بدتر بود

اربا اربا دل بابای علی اکبر بود

دشت مانده است وسواری که زمین گیر شده

تن صدچاک پسر دیده ،پدر پیر شده

ناله اش بین کف و هلهله ها گم شده بود

گریه اش مایه ی خندیدن مردم شده بود

ارتفاع بدنش تا به زمین کم شده بود

همه گفتند رکوع است ز بس خم شده بود

پسری مانده به خاک و پدری می نگرد

مانده حیران که چگونه بدنش را ببرد

چون که این چاک ترین جسم میان شهداست

مدد از کل جوانان بنی هاشم خواست

خوب شد بار دگر بوسه بر آن لب نگذاشت

ور نه می مرد از آن بوسه....که زینب نگذاشت

نوید اسماعیل زاده 

چقَدَر خوب که غارتگر ِ دلها شده‌ای

حیدری زاده، پسر خوانده‌ی زهراشده‌ای

حضرتِ ماه که خورشید پناهنده یِ توست

کاشف الکَربِ ولی الَهِ عُظما شده‌ای

قمر ِهاشمیان، سَروِ ِکَلابی هایی

اَلحق عباس، سزاوار ِ تماشا شده‌ای

ضرباتی که به صِفّین زدی محشر کرد

الگوی مشق ِ نبردِ نَخَعی ها شده‌ای

حافظ عصمتِ ناموس ِخدایت کردند

همه ی دلخوشیِ زینبِ کبریشده‌ای

کمترین معجزه ی چشم ِ تو سلمان سازی ست

حیفِ تو نیست بگوئیم مسیحا شده‌ای؟!

دست بر قبضه مَبَر جنگ به تأخیر افتد

مشک کافی ست که تو حضرت سقّا شده‌ای

لشکر از هیبتِ عباسیِ تو ریخت به هم

دل به دریا زده و حسرتِ دریا شده‌ای

روی قولِ تو رقیه چه حسابی وا کرد

ذکر ِ آرامش ِ اصغر شبِ‌ لالا شده ای

زخم ِ شرمندگی اهلِ حرم با تو چه کرد

که زمینگیر ترین ساقیِ دنیا شده‌ای

هیچ کس فکر نمیکرد زمینت بزنند

بَد زمین خورده ولی بر سر ِ نِی پا شده‌ای

چقدر کم شده‌ای! حجم ِ تنت را بُردند

زیر ِ پا سخت در این معرکه پیدا شده‌ای

ای گُل ِ اُمِّ بنین این چه شکوفا شدنی ست؟!

علقمه گُل شده از بسکه ز هم وا شده‌ای

حرمله چَشم ِ تو را از حَدَقه بیرون ریخت

خار ِ چَشم ِ همه ی تنگ نظرها شده‌ای

شیر شد ریخت سر ِشانه سرت را ز عمود

دید وقتی که تو بی دستی و تنها شده‌ای

آب گشتی و نشد تا به حصیرت ببرند

ای که در کوچکیِ ‌قبر معمّا شده‌ای

علیرضا شریف

ای من فدای اکبر و عباس و اصغرت 

این شور و شوق چیست که افتاده در سرت؟ 

با این شتاب سوی کجا می‌روی؟ مرو! 

قدری بمان حسین! تو را جان مادرت 

بعد از تو خاک بر سر این خاک بی‌وفا 

جانم! چگونه تاب بیارم که پیکرت... 

این کربلاست؟ یا که حرایی دوباره است؟! 

پیغمبری! که معجزه‌ات خون حنجرت 

تنها نه من که هر که تو را دیده بی‌دل است 

دیدم که نی، نوا شده از صوت دلبرت 

عشقت تمام قاعده‌ها را بهم زده است 

وقتی که شاه می‌شود از عشق، نوکرت 

خورشیدِ ماهتابی و ماه از تو روسفید 

خورشید، روسیاه شد از ماهِ منظرت 

تو آبروی آبی و آب از تو شرمسار 

تعظیم کرده اشک اگر در برابرت 

تورات سرخ! حضرت انجیل! هل اتی! 

عالم معطّر است از آیات پرپرت 

رضا احسان‌پور

رحمی قرار نیست که بر پیکرش کنند

پس تیغ میکِشند که زخمی ترش کنند

از آب هم مضایغه کردند آمدند

سیراب از سرابِ دم ِ خنجرش کنند

هِی میزدند و باز نفس میکِشد حسین

راهی نمانده است مگر بی سرش کنند 

گفت این خداست پیش من از او حیا کنید

مقتل شلوغ بود و نشد باورش کنند

خنجر اثرنکرد به حنجر قرار شد

مقتولِ یک جسارت زجر آورش کنند

با کینه سنگ بر دل آئینه اش زدند

تا که هزار تکه علی اکبرش کنند

وقتی به پاره پیروهنش چشم داشتند

امکان نداشت رحم به انگشترش کنند

مصطفی متولی

نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش

به روی شانه‌ی طوفان رهاست گیسویش

کجاست یوسف مجروح پیرهن چاکم

که باد از دل صحرا می‌آورد بویش

کسی بزرگتر از امتحان ابراهیم

کسی چنان که به مذبح برید چاقویش

نشسته است کنارش کسی که می‌گرید

کسی که دست گرفته به روی پهلویش

هزار مرتبه پرسیدم از خودم او کیست

که این غریب نهاده‌است سر به زانویش؟

کسی در آن طرف دشت‌ها نه معلوم است

کجای حادثه افتاده است بازویش

کسی که با لب خشک و ترک ترک شده‌اش

نشسته تیر به زیر کمان ابرویش

کسی‌ست وارث این دردها که چون کوه است

عجب که کوه ز ماتم سپید شد مویش

عجب که کوه شده چون نسیم سرگردان

که عشق می‌کشد از هر طرف به هر سویش

طلوع می‌کند اکنون به روی نیزه سری

که روی شانه‌ی طوفان رهاست گیسویش

فاضل نظری

مرگ و مشک و ماه

مشک تشنه

ماه تشنه

خیمه‌گاه تشنه‌تر

ماه از میان نخل‌های شرمگین گذشت. 

چشم‌های مستِ مرگ

مشک و ماه را به آب داد

چشم‌های خویش را به آفتاب

مرگ

همچنان به مشک خیره مانده بود

تیری از کمان پرید

مشک مُرد و 

ماه تشنه جان سپرد

خیمه‌گاه، بغض کودکان خویش را

به آسمان سپرد. 

مرگ مانده بود و 

ماه می‌گذشت

شط 

ـ هنوز تا همیشه ـ 

رو سیاه می‌گذشت

سید ضیاءالدین شفیعی

پس زجان بر خواهر استقبال کرد 

تا رخش بوسد الف را دال کرد

همچو جان خود در آغوشش کشید 

این سخن آهسته در گوشش کشید

کـای عنـان گیـر من آیا زینبـی 

یا کـه آه درد منـدان در شبی

پیش پـای شـوق زنجیـری مکن 

راه عشق است این عنانگیری مکن

با تو هستم جـا ن خواهـر همسفـر 

تو به پا این راه کوبی من به سر

 خانه سوزان را تو صاحبخانه باش 

با زنان در همرهی مردانه باش

 جان خواهر در غمم زاری مکن 

با صدا بهـرم عـزاداری مکن

معجر از سر پرده از رخ وا مکن 

آفتاب و مـا ه را رسـوا مکـن

 هست بـر من نـاگوار و ناپسنـد 

از تو زینب گر صدا گردد بلند

هر چه باشد تو علی را دختری 

ماده شیرا کی کم از شیر نری

با زبان زینبـی شـاه آنچه گفت 

با حسینی گوش زینب می شنفت

با حسینی لب هر آنچ او گفت راز 

شه به گـوش زینبی بشنید باز

گوش عشق آری زبان خواهد زعشق 

فهم عشق آری بیان خواهد زعشق

با زبا ن د یگر ایـن آواز نیست 

گوش دیگر محرم این راز نیست

ای سخنگو لحظه ای خاموش باش 

ای زبا ن از پا ی تا سر گوش باش

تا ببینم از سر صدق و صواب 

شاه را زینب چه می گوید جواب

گفت زینب در جواب آن شاه را 

کای فروزان کرده مهر و ماه را 

عشق را از یک مشیمه زاده ایم 

لب به یک پستا ن غم بنهاده ایم

 تربیت بوده است بر یک دوشمان 

پرورش در جیب یک آغوشمان

 تا کنیم این راه را مستـانه طی 

هر دو از یک جام خوردستیم می

 هر دو در انجام طاعت کاملیم 

هر یکی امر دگر را حـا ملیم

 تو شهادت جستی ای سبط رسول 

من اسیری را به جان کردم قبول 

عمان سامانی

ورود به کربلا، زبان حال خانم زینب کبری س:

ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺁﻣﺪیم ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ

ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ ﺍﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ

ﺣﺲ ﻏﻢ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﻻ‌ﻟﻪ ﺧﯿﺰ

ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻡ ﺟﺪﺍ، ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﻓﺖ

ﻓﺎﻟﯽ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﺼﺤﻒ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺣﺴﯿﻦ

ﺁﯾﺎﺕ ﻏﺮﺑﺖ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺮﺵ ﮐﺒﺮﯾﺎﺳﺖ

ﺣﻖ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺯ قﺎﻓﻠﻪ ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﮔﺮﻓﺖ

ﺑﯿﻦ ﺧﯿﺎﻡ ﺧﯿﻤﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ

ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﮐﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺮﻓﺖ

ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻫﺴﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺁﺭ

ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺩﻝ ﺯﯾﻨﺐ ﻋﺰﺍ ﮔﺮﻓﺖ

ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﺑﺎﺏ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺏ

ﺗﯿﺮ ﺳﻪ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺣﻨﺠﺮ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ

 ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻧﯿﺰﻩ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ

ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓت

ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﺘﺎﺏ ﺩﺳﺖ ﭘﻠﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ

ﺯﯾﻮﺭ ﺯ ﮔﻮﺵ ﺩﺧﺘﺮﮐﺎﻥ ﺑﯽ ﻫﻮﺍ ﮔﺮﻓﺖ

* اگر نام شاعر را می دانید به ما اطلاع دهید. با تشکر