ما همسفر چلچله تا باغ بهاریم
این حجم پر از فاصله را تاب نداریم

بی تو همه زردیم و خزان گشته و با تو
همسایه ی دیوار به دیوار بهاریم

چون رود به دنبال تو-ای آبی بی مرگ!-
گرم سفری سرخ از این بند و حصاریم

دیروز دچار «نکند» بود دل ما
با «باکی از آن نیست...» کنون راهسپاریم

در روشنی آب و نگاه تر باران
دنبال تو هستیم که ما در پی یاریم

آرش شفاعی

ساغر خالی بگیرم باز رو در روی تو
روی برگرداندنت پیغام رد دارد اگر

با بوسۀ تو می شود آرام بخوابم
یک بوسه فقط...تا که سرانجام بخوابم

از معجزۀ بوسۀ تو هیچ عجب نیست
امشب بروم بر لبۀ بام بخوابم

حکمم که بیاید بروم جشن بگیرم
بی واهمه ای تا شب اعدام بخوابم

آنقدر رها باشم و دیوانه که حتی
امضا نزده برگۀ فرجام بخوابم

ای کاش که می شد به تو پیغام فرستم
تا آمدن پاسخ پیغام بخوابم

می شد عوض خیره شدن در شب تهران
شب ها برسم خانه، پس از شام بخوابم

ای گورکن پیر! چرا دیر رسیدی؟
باید بروم زود سرجام بخوابم

آرش شفاعی

می‌رسی اخم می‌کنی که چرا : باز بوی سپند می‌آید؟

چه کنم؟ با وجود اینهمه چشم، به وجودت گزند می‌آید

به جنون می‌کشد سر و کارم؛ کوچه از جیک جیک لبریز است

می‌رسی و زبان گنجشکان با ورود تو بند می‌آید

می‌رسی مثل سرو در رفتار ،چشم‌ها خیره می‌شوند؛ انگار

که به جنگ قبیله‌ی قاجار لطفعلیخان زند می‌آید

می رسی و هوای فروردین ،جای باران گلاب می‌بارد

از هوای گرفته‌ی اسفند ، برف نه؛ حبّه قند می‌آید

باز زیبایی جهان کم شد، باز تقصیر توست می‌بخشی

بارها گفته‌اند اهل نظر به تو موی بلند می آید

دست‌های تو را که می‌گیرم، دست وقتی که می‌کشی از من

بر لب پاسبان و دستفروش بازهم نیشخند می‌آید

احتمالاً دوباره شاعرکی آمده شهرمان غزل خوانده

که به چشمت یکی دوماهی هست شعر من ناپسند می‌آید

آرش شفاعی

شیرین عسل! به حق شکر ریز خنده ات

نیشم بزن دوباره به لحن گزنده ات

چشمت کشیده تیغ به رویم ز هر طرف

در دل نشسته ابروی خنجر شونده ات

بر روی بام با سبد رخت آمدی

آمد نشست گوشه ی دنجی ، پرنده ات

آمد نشست و گاه خودش را شریک کرد

در گفت و گوی دامن و باد وزنده ات

یک صبح ، حاکمان اقالیم دلبری

دیدند کودتای سفید خزنده ات

حالا فرشتگان مقرّب ، ملازمت

حالا الهه های اساطیر،بنده ات

"روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست"

دل سوخت، رو نشد ز چه برگ برنده ات؟

آرش شفاعی

ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ، ﺗﺎﺭﯼ ﺑﯿﺎﻭﺭ؛ ﯾﻚ ﺑﻐﻞ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﻢ

ﺷﻮﺭِ ﺗﺤﺮﯾﺮ "ﺑﻨﺎﻥ" ﺭﺍ ﭘﻨﺠﻪﯼ "ﺷﻬﻨﺎﺯ" ﻫﻢ

ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺳُﮑﺮ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﺯﻧﺪ

ﺍﺯ ﺧُﻢ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ

ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ، ﺁﻭﺍﺯﯼ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺷﻤﺲﺍﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮشست

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﯾﺎﺭﯼ ﻛﻨﺪ، ﺭﻗﺼﯽ ﺷﻠﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻫﻢ

ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺗَﻨﮓ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﻫﯽ

ﻧﺸﺌﻪﯼ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﺗﺸﻨﻪﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻫﻢ

ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﻣﺴﺘﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻫﻢ

ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﻡ، ﻭﻟﯽ

ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ، ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﻫﻢ

ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ

ﮐﻪ ﻫﺮﺍﺳﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﻢ

ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﺑﺒﺨﺶ

ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ

آرش شفاعی

مردی که چون جان دوست می دارم مرامش را

سرشار عطری ناب می یابم سلامش را

مردی که هرگز شرمگین لهجه ی خود نیست

مردی که هرگز خط نزد پسوند نامش را

بوی شگفت خاک باران خورده می پیچد

وقتی ببخشد بوسه های احترامش را

می پرسم و می گوید او ناگاه می یابم

آکنده از اشراق و حکمت هر کلامش را

از آن شیار ژرف پیشانی چه می خوانی؟

دنیا به نامردی گرفته انتقامش را

گرچه مذاقش مثل شرح حال ما تلخ است

ذکری ز مولایم علی شهد است کامش را

آن چهره ی خورشید خورده مثل گل خندید

وقتی شنید از شعر من نام امامش را

آرش شفاعی

عاقبت بعد از هزاران زنگ و پیغام آمدی

خانه‌ام را موزه کردند و سرانجام آمدی 

آمدی تشریف بردی بی سلام و بوسه‌ای 

مثل ماموران تشریفات اعدام آمدی

احتمال سکته‌ام را پیش بینی کرده‌ای

یا که از ناز تو بود آرام آرام آمدی

روی و موی و دکمۀ پیراهنت باز است و باز

نازکردی در پی تبلیغ اسلام آمدی

ماه را دیدم لبش لرزید حرف اما نزد

چارده شب بعد از آن شب که لب بام آمدی

دل به دستت دادم و گفتی که سیرم، می‌روم 

روزی‌ات بوده، بیا بنشین سرشام آمدی

ریسمانها دور دست و پای من پیچیده بود

آمدی اما برای دیدن دام آمدی

در خودم پیچیده بودم ناگهان برخاستم

با دوای قطعی درمان سرسام آمدی

آرش شفاعی

باز تابستانه ی آن تن کبابــم کرده است

تشنه ام، شهریور لبهات آبم کرده است

من همان انگـــور بد مستم کـــه بوی موی تو

در مشام این شب وحشی شرابم کرده است

من همـــان مستم کـــه جای سیب آتش گاز زد

عاصی ام آن گونه که شیطان جوابم کرده است

شاعری بودم که شعر بی وضو هرگز نگفت

لذت ِ لامذهب ِ تـــو لاکتابم کرده است

شهرزاد قصــه ی من قصه گـــوی بهتری است

لای لای این شب خوشبخت خوابم کرده است

آه از ناز عرق بر گونــه های آتشین

گفت: گل بودم ، هوای تو گلابم کرده است

گفت: گل بودم ، فروپوشیده در گلبرگ هام

این زمستان زاده اما بی حجابم کرده است

خسته از این خاک شور و آب تلخ و باد سرخ

گشته بین چار عنصـــر انتخابـــم کرده است

گفتم: آدم برفی ام با چشم هایی از زغال

آتش آغــوش تـــو آدم حسابم کرده است

برف روی موی من مانده است گیرم سال هاست

دست بازیگوش تابستــان خرابــــم کرده است

آرش شفاعی