فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه
یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام
بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من
هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود
چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت
من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم
پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب
درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو
نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خاب ِ شعرم برنخیزم تا ابد
طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

شهراد میدری

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده
زرد و نارنجی، طلا رنگ و دل انگیز آمده

چشمهایت امپراتوری ِ عشقی گمشده
سرمه دان ِ نقره با باران ِ یکریز آمده

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب
الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش
به سوی ِ پنجره آهسته سنگی میزدی امشب

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو 
هی نشو اینهمه دلواپس ِ حالم گم شو

"من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش"
بشنو از حافظ و از برگه ی ِ فالم گم شو

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم
بستر ِ ابرهای ِ بارانی، بالش ِ آفتاب میخاهم

فارغ از هرچه هست باید بود، بعد از این مست ِ مست باید بود
در بغل زیر ِ خاک لای ِ کفن، خمره ای از شراب میخاهم

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!
باغ ِ مینیاتوری از نقش و نگار آورده!

خوشگوارا ! خنکا ! چشمه ی ِ یاقوت ِ بهشت!
لب ِ سرخت چقدر شهد ِ انار آورده

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است 
دور ِ آن پرچین ِ سرو ِ ناز باشد بهتر است

گرچه بالا هست امکان ِ سقوطم باز هم 
آمدن با اولین پرواز باشد بهتر است

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی 
باز سهم ِ باد را خانـــــــه خرابی میکنی 

ماه آنهم روز ِ روشن دیده تا حالا کسی؟ 
کوچه را هر صبح با خود آفتـــابی میکنی 

تاجر ِ فیـــروزه، نیشــــابوری از پروانه ای 
جاده را ابریشــــم از گلهای ِ آبی میکنی 

من که اهلش نیستم اما تعارف، بد که نیست 
کی مرا مهمـــــان ِ آن باغ ِ گلابی میکنی؟ 

هرچه لبهایت فشرده یادگیری بهتر است 
بوسه را کی بر لبم قفل ِ کتابی میکنی؟

می خورم از موی ِ تو شلاق و جرمم عاشقی ست 
عشق را سیلی خور ِ حکم ِ غیابی میکنی

چون غریبه جمع می بندی بجای ِ تو "شما" 
باز خوشحالم مرا آدم حســــــابی میکنی 

مثل ِ هر شب سر زده تا بسترم سر میزنی
پلک را نابــــاور ِ بیدارخـــــــــــــابی میکنی

سوخت نسلم، روسری بردار، بس کن، تا به کی
دلخوشم با وعده هـــــــای ِ انقلابی میکنی؟

"دوستــت دارم" ندارد جز سکوتت پاسخی 
باز من را مات از این حاضــــرجوابی میکنی

شهراد میدری

ﻫﯿﭻ ﻫﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩﯼ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﮐﺮﺩﻡ، ﺩﻟﺒﺮ ﻭ ﺭﻋﻨﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺍﺯ " ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺩﺍﻭﯾﻨﭽﯽ" ﻋﺬﺭﺧواﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ
ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻋﮑﺲ ِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ِ " ﻣﻮﻧﺎﻟﯿﺰﺍ" ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯽ ﺍﺻﻠﻦ " ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ" ِ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻣﻮﻫﺎﯼ ِ ﺗﻮ ﯾﻠﺪﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺩﻟﺨﻮﺵ ِ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ِ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺑﻮﺩﯼ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﻮﻥ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻧﻪ ﻋﺴﻞ، ﮔﺲ ﺑﻮﺩ ﻃﻌﻢ ِ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺩﯼ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻗﺼﺮ ِ ﮐﻨﺪﻭﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎﻥ ِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ
ﺯﻭﺭﻗﯽ ﺑﺎ ﭘﻠﮏ ِ ﭘﺎﺭﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ِ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﺯﻭﯼ ِ ﺩﻟﻢ ﮐﻪ
ﺗﺎﺭ ِ ﻣﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺑﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ِ "ﻧﻈﺎﻣﯽ " ﺭﺍ بخوانم
ﺑﺲ ﮐﻪ " ﻣﺠﻨﻮﻥ" ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﯿﺨﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ " ﻟﯿﻼ" ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻣﺮﻍ ﻣﺎﻫﯽ ﺧﺎﺭ ِ ﺑﺪﺗﺮﮐﯿﺐ! ﺟﻮﺟﻪ ﺍﺭﺩﮎ ِ ﺯﺷﺖ!
ﺑﺎﻭﺭﺕ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﯼ ِ ﻗﻮﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ؟

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺑﺎ ﺍﻭ، ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ
ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﭘﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

شهراد میدری

دوست دارم که تو را دوست بدارم، به تو چه

بی تو هر ثانیه ای را بشمارم، به تو چه

عشق من میکشد این گونه پلنگت باشم

دل به مهتاب تو هر شب بسپارم، به تو چه

مست در آینه پلکی بزن، انگور بریز

من که بی جرعه ی چشم تو خمارم به تو چه

دل من هرچقدر تنگ تو باشد باشد

به درک اینهمه بی صبر و قرارم، به تو چه

بوسه از سیب لبت قند خیالم شد باز

نیوتن هستم و افتاده فشارم، به تو چه

چه بخاهی چه نخاهی همه ی من شده ای

همه ی زندگی و دار و ندارم، به تو چه

تو که یک بار به من شانه ندادی هرگز

روی دیوار اگر سر بگذارم به تو چه

تو به دیوانگی ام هرچه دلت خاست بخند

من اگر گریه کنم اشک ببارم به تو چه

دلخوش زندگی ات هستی و یارت، خب باش

گیرم اصلن که کسی جز تو ندارم به تو چه

اصلن این گونه دلم خاسته، عیبی دارد؟

لب اگر بر لب عکست بگذارم به تو چه

دیر یا زود به عشق تو فرو خاهم ریخت

می برد باد از این شهر، غبارم به تو چه

لب فرو بستم و یک عمر نگفتم حرفی

جز همین شعر که بر سنگ مزارم.. به تو چه

شهراد میدری

بچه ام عاشق چشم شکلاتی شده ام

یا زمین کوب لب ابنباتی شده ام

بس که این عشق درآورده به زانو من را

چند وقتی است که دلبسته ی تاتی شده ام

خنده های تو به من سرکشی آموخته است

بی جهت نیست که شورشگر و خاطی شده ام

زیر بازارچه چون قیصر چاقو در دست

خسته از این همه دلتنگی لاتی شده ام

حالی ام نیست فقط دست تو را می خواهم

گم در این شهر شلوغ و قروقاطی شده ام

فکر من نیستی و من به تو می اندیشم

دلخوش حس قشنگ تله پاتی شده ام!

جای دوری نرود یا به کسی برنخورد

دختر خان! تو ببخشم که دهاتی شده ام

قرعه ی من به تو هرگز نرسیدن افتاد

من که قربانی بغض طبقاتی شده ام.

شهراد میدری

ماه بانوی جزیره! دلبری را بیخیال

دامن گلدار رقص بندری را بیخیال

من حواسم هست که دیوانه ات باشم مدام

مو پریشان تر نکن، یادآوری را بیخیال

میزنم پارو میان موج های نیلی ات

ناخدا ! آن بادبان روسری را بیخیال

چشم الماس زمرد پیکر یاقوت لب!

نقشه ی گنجی خودت، نقش پری را بیخیال

پیش باید رفت در دریای مواج تنت

نه! نیانداز آن پلاک لنگری را، بیخیال

تفرقه ایجاد خاهد کرد آخر این شکاف

خط بین سینه های مرمری را بیخیال

دور انگشت تو می چرخم به هر سو خاستی

آن سکان حلقه ی انگشتری را بیخیال

دل ببر از من به هر اندازه میخاهی ولی

دزد دریایی من! غارتگری را بیخیال

با نگاهت تا ابد تنها مرا آتش بزن

آسمان خسته ی خاکستری را بیخیال

چون صدف وا مانده آغوشم به مروارید تو

مال من شو بعد از این و دیگری را بیخیال

شهراد میدری

تو را بخاطر زیبایی ات نمی بخشم

به قد و قامت رعنایی ات نمی بخشم

تو را که شرشر جام شراب در چشمی

برای اینهمه گیرایی ات نمی بخشم

بهار غرق شکوفه! چه کرده ای با من؟

تو را به رسم شکوفایی ات نمی بخشم

هزار سال جنون گریه های صحرا را

قسم به حضرت لیلایی ات نمی بخشم

شبی که ماه شدی تا دل مرا ببری

به موج مخمل دریایی ات نمی بخشم

تبر تبر مژه برهم نکوب چون جان را

به ضربه های تماشایی ات نمی بخشم

نیامدی که بدانی چقدر دلتنگم

تو را به جرم شکیبایی ات نمی بخشم

شهراد میدری