من خیس ِ باران باشم و در را برویم وا کنی
عطر ِ تمشک و پونه را با خنده ات معنا کنی

مانند ِ برگ و شبنمی، سرد از هوای ِ نم نمی
در خود بلرزم تا کمی در دستهایم "ها" کنی

بگذاری آن سو صندلی، محو ِ هوای ِ مخملی
با چوبهای ِ جنگلی شومینه ای برپا کنی

کتری و رقص ِ شعله ها، آویشن و هِل در هوا
یک سینی از عشق و صفا سهم ِ من ِ تنها کنی

فنجان پُر از چایی شود، از من پذیرایی شود
عصرم تماشایی شود وقتی سری بالا کنی

یک عمر زن باشی ولی، غرق ِ سخن باشی ولی
دلتنگ ِ من باشی ولی با خنده ای حاشا کنی

حالی به حالی جای ِ گل، رقص ِ شمالی جای ِ گل
بر روی ِ قالی جای ِ گل، نقش ِ نگار ایفا کنی

آیینه ای بگذاری و دل بر دلم بسپاری و
آن شانه را برداری و با تار ِ مو غوغا کنی

مو جنگلی ِ تا کمر! با روسری ِ مِه به سر
ای وای اگر چشمت خزر، لب را قزل آلا کنی

با مزه ی ِ توت ِ ملس، با شعر ِ حافظ همنفس
رقص ِ الا یا ایها الساقی ادر ودکا کنی

ای جویبار ِ زمزمه! ای مستی ِ بی واهمه!
اصلن که گفته اینهمه آیینه را زیبا کنی؟

جرم ِ من عاشق بودنم، شلاق ِ مویت بر تنم
بهتر که این حد خوردنم را زودتر اجرا کنی

چیدی گل ِ مهتاب را، تا پشت ِ پلک ِ خاب را
سهم ِ هزاران قاب را تصویری از رویا کنی

من صبح شعری خانده ام، شاید تو را گریانده ام
تا جای ِ خالی مانده ام یک شاخه گل پیدا کنی

شهراد میدری

دختر ِ چادر سفید ِ سینی ِ چایی به دست!
ای که هرگز در خیالم هم نمی آیی به دست!

معذرت میخاهم از اینکه به خابت آمدم
خسته ام از بی تو بودن، درد ِ تنهایی بد است

می نشستی روبرویم کاش، دلتنگ ِ توام
می روی با ناز و هی با عشوه می آیی بد است

من غریبه نیستم کافی ست یک فنجان ِ چای
بیش از این من را اگر شرمنده بنمایی بد است

می کشم حالا که قلیان ِ بلور آورده ای
گرچه دکتر گفته تنباکوی ِ نعنایی بد است

از حسودان ترس دارم با شکوفه دادنت
ای هلوی ِ چار فصل ِ من! شکوفایی بد است

آی دریا چشم ِ جنگل پلک ِ ابرو ابر و مه!
رحم کن بالا بلا! این قدر زیبایی بد است

اینهمه بر شانه موهای ِ شرابی را نریز
باد هم آشفته این اندازه گیرایی بد است

شور ِ شیرین! حق بده فرهاد ِ بی تابت شوم
با وجود ِ اینهمه خسرو، شکیبایی بد است

با خود آوردم غزل، قابل ندارد مال ِ تو
پس زدن آنهم برای ِ قلب ِ اهدایی بد است

چون که سهم ِ عشق ِ ما دنیای ِ بیداری نشد
قرنها هم بعد ِ خابت پلک بگشایی بد است

‏شهراد میدرى‬

گاهی از در تو بیا، بنشین کنار ِ او که نیست
زُل در آیینه سلامی کن نثار ِ او که نیست

دربیاور از تن ات بارانی ِ خیسی که هست
چتر آویزان کن از ابر ِ بهار ِ او که نیست

حال و احوالی بپرس و از دل ِ تنگت بگو
بیقراری کن اگر شد بیقرار ِ او که نیست

از خودت حرفی بزن، چیزی بگو، شعری بخان
گریه کن با گریه ی ِ بی اختیار ِ او که نیست

او همان است آرزوی ِ سالهای ِ رفته ات
تو همانی عاشق ِ دیوانه وار ِ او که نیست

هیزم ِ نُت های ِ باران خورده و دود ِ اجاق
شعله های ِ آتش و سوز ِ سه تار ِ او که نیست

سایه بر دیوار ِ خانه غرق ِ نجوای ِ سکوت
تو سراپا گوشی و در گیر و دار ِ او که نیست

مهر و آبان رفت و آذر خسته از تقویم شد
خسته تر از ساعت ِ شماطه دار ِ او که نیست

می نشینی شانه بر موهای ِ یلدا میکشی
عاشقانه با سرانگشت ِ انار ِ او که نیست

یک دقیقه بیشتر می ایستد شب فالگوش
تا شکایت می کنی از روزگار ِ او که نیست

فرش ِ زیبای ِ هزار و یک شب ِ ایرانی است
هر رج ِ ابریشم از نقش و نگار ِ او که نیست

این غزل را ثبت کن در دفتر ِ تنهایی ات
گریه کن این بیت ها را یادگار ِ او که نیست

شهراد میدری

پلک بگشا نازنینم! صبح ِ زیبایت بخیر
دلربا و بهترینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 خاب ِ نوشینت گوارا نوش ِ مژگان ِ خمار
خمره ی ِ چله نشینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 ناز بالش از پر ِ قو هم برای ِ تو کم است
 گُلپر ِ ابریشمینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 تن بلور ِ مو طلایی! آفتابی کن مرا
 روشنی بخش ِ زمینم! صبح ِ زیبایت

 بخیر گونه های ِ نقره ات یاقوت ِ گُل انداخته
 قرص ِ ماه ِ شرمگینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 هر سپیده با تو آغاز ِ بهاری دیگر است
 خنده کن تا گُل بچینم، صبح ِ زیبایت بخیر

 با چنین عطر ِ تنی از رشک میسوزد بخور
 خوشتراش ِ مرمرینم! صبح ِ زیبایت بخیر

چشم زیتون ِ لب انجیری! بده صبحانه ام
مریم ِ معبدنشینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 مهربانی هدیه کن با شُرشُر ِ رود ِ دو دست
 سیب ِ فردوس ِ برینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 عشقی و عینت عسل، شینت شکر، قاف ِ تو قند
 شور ِ شیرین آفرینم! صبح ِ زیبایت بخیر

 تاب آوردم شب ِ دلتنگی ام را تا سحر
 تا تو را از نو ببینم، صبح ِ زیبایت بخیر

 محشر است این شعر و می پرسد خدا او یا بهشت؟
من تو را برمی گزینم، صبح ِ زیبایت بخیر

شهراد میدرى

آنقدر شاخه نباتی تو که با هر غزلت
حافظ و سعدی ِ شیراز بهم میریزد

پلک وا میکنی و چشم ِ تو کارون ِ من است
پلک می بندی و اهواز بهم میریزد

نه فرودی و نه برخاستنی در توفان
باز برنامه ی ِ پرواز بهم میریزد

بازی آغاز شده یا نشده مات ِ توام
قلعه ویران، صف ِ سرباز بهم میریزد

عاشقت بودم و دلتنگ و نمیدانستی
با همین آه، زمین باز بهم میریزد

میرسد شعر به پایان و جهان سردرگم
پازل ِ هستی از آغاز بهم میریزد

شهراد میدری

بیا تقسیم کن این فرصت ِ دیدار را با من
 بغل کن زیر ِ باران عطر ِ گندمزار را با من

 خدا فندک که زد با آذرخشش، پک بزن سنگین
 اگر شد دود کن یک نخ دو نخ سیگار را با من

 اجاق از آتش ِ دل کرده ام برپا برای ِ چای
 تماشا کن بخار ِ قوری ِ گلدار را با من

 بخند و خانه را نقاشی از رنگ ِ لبانت کن
 پر از رزهای ِ قرمز کن در و دیوار را با من

 از آن صندوق ِ شاه عباسی ات آیینه را بردار
 بخان ابروی ِ عشق الدوله ی ِ قاجار را با من

 سلامت باد ِ عمر ِ رفته لبهامان به روی ِ هم
 بنوش این پیک ِ از مستانگی سرشار را با من

 شلال ِ گیسوان ِ باد امضا کرده را وا کن
 شبانه در میان بگذار این طومار را با من

 اگرچه عادتت نامهربانی بوده از اول
 بیا و مهربانی کن همین یک بار را با من

 خداحافظ نگو که بی تو خیلی زود می میرم
 نرو از پیش ِ من هرگز، نکن این کار را با من

شهراد میدری

ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻧﺎﺯﮎ ِ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ!
ﺑﺎﻍ ِ ﻣﯿﻨﯿﺎﺗﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ!

ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭﺍ! ﺧﻨﮑﺎ! ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ِ ﯾﺎﻗﻮﺕ ِ ﺑﻬﺸﺖ!
ﻟﺐ ِ ﺳﺮﺧﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﺷﻬﺪ ِ ﺍﻧﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﺭﻭﺳﺮﯼ ِ ﺗﻮ ﻏﺰﻟﺒﺎﻓﺘﻪ ﯼ ِ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﺳﺖ
ﻋﻄﺮ ِ ﺑﺎﺯﺍﺭ ِ ﻭﮐﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﺩﻭﺭ ِ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﯼ ِ ﺷﻤﺴﯽ ِ ﺳﺮﺕ ﻣﯿﮕﺮﺩﺩ
ﻫﺮﭼﻪ ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺍﮔﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﺑﺎﺩ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﯼ ﺍﺵ
ﺩﺍﻣﻨﯽ ﺍﻃﻠﺴﯽ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﺗﺎﺝ ﻗﺮﻗﺎﻭﻝ ِ ﮐﺒﮑﯿﻨﻪ ﺧﺮﺍﻡ ِ ﭘﺮ ِ ﻗﻮ!
ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯿﻞ ِ ﺷﮑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﻗﺎﺏ ِ ﺯﺭﮐﻮﺏ ِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻧﮑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﺯ ﮐﺸﯿﺪ
ﺍﺯ ﻃﻼﯼ ِ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻋﯿﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ِ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﻮﻡ
ﺗﻦ ِ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ؟

ﺗﺎ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ِ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺑﻮﺳﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺖ ﻋﺸﻖ، ﻓﺸﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺟﺰ ﺷﻌﺮ
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺩﻓﺘﺮ ِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ

شهراد میدری

نگاه ِ مهربان ِ تو خوشآمدگو شدن دارد
"عجب از این طرفها" و "بفرما تو" شدن دارد

پلنگی خسته مهمانت شده با او مدارا کن
خرامان راه رفتن های ِ تو آهو شدن دارد

چه گر/می گیرد از شرم آن دو گونه، باغ ِ تو آباد !
دو سیبت هر کدامش حسّ ِ خرمالو شدن دارد

چه تلفیق ِ قشنگی اخم ِ ترش و خنده ی ِ شیرین
لبانت واقعن هم شربت ِ لیمو شدن دارد

به روی ِ شانه های ِ برفی ات سُر میخورد با ناز
نسیمی مثل ِ من با شوق اسکی/مو شدن دارد

سراپا شور در جام ِ طلا/"یی میل" خاهم کرد
سماع ِ باده ی ِ تلخی که "یا/هو"هو شدن دارد

بهار ِ تابلو فرشی گره خورده به زیبایی
در و دیوار با تو میل ِ گلبانو شدن دارد

چنان نقاشی ِ روی ِ تو در تالار رویایی ست
که هر آیینه با تو عشق ِ رویا/رو شدن دارد

شبی شاهی نشینت پایتختم بود و از آن شب
سی و سه پل خیال ِ یک پل ِ خاجو شدن دارد

خدا وقتی که پل می بست بر روی ِ جهان، فهمید
که چشم ِ غرق ِ طغیانت کمان ابرو شدن دارد

شهراد میدری

گلی در باد میچینم که تا شیراز بفرستم
برای تو به دست اولین پرواز بفرستم


خیابان شرو شورت ته بن بست دل دادن
کد پستی آغوشت، دو بوسه باز بفرستم


کشم از دورها دستی غزل جان روی موهایت
چه میشد با نسیم امشب برایت ناز بفرستم؟


بدون حرکتی مات توام در بازی عشقت
چرا دیگر به سوی قلعه ات سرباز بفرستم؟


شبم این روزها آن قدر دارد مینوازد تار
که باید از پس اجرای آن شهناز بفرستم


بم زیر صدایم شهرتان را لرزه میریزد
اگر گلپونه های وحشی آواز بفرستم


تمام آرزویش دیدنم در رخت دامادی ست
اجازه میدهی تا مادرم را باز بفرستم؟


امان از دست تو همشهری حافظ که من باید
به شوقت شعر پشت شعر تا شیراز بفرستم

شهراد میدری

ساک ِ من ! بستــــه نشو باز مرا جا نگذار 

کفش را جفــــــت نکن، روی ِ دلم پا نگذار

در سرم سوت کشــان میرسد از راه قطار 

ایستگاه ِ دل ِ من را تک و تنهـــــــــا نگذار

یا بگو صندلی ات خالی از اینجـــــــــا برود 

یا ببر خاطـــــــــره را پشت ِ سرت جا نگذار

کوپه تابوت ِ سیاهی ست که از مرگ پر است 

داغ ِ خود را به دل ِ خستــــــه ی ِ دنیا نگذار

ریل ها خط ِ بریلنــــــــــــد که از حرف پرند 

کور خواندند محلی به الفبـــــــــــــــا نگذار

رفتنت تلخ ترین قسمت ِ این سریال است 

نقش ِ دلتنگی ِ من را تو به اجـــــــرا نگذار

من که می دانم این بغض فقط یک شوخی ست 

جان ِ خود اینهمه هی سر به سر ِ ما نگذار

بغلـــــــــــــم کن که به آغاز ِ جهان برگردم 

دستهایی که پرانتــــــــــز شده را وا نگذار

سفر ِ چلچله هایی که نرفتند بخیـــــــــــر ! 

آسمان را پس از این محو ِ تماشـــــــــا نگذار

خش خش ِ پاره ی ِ هر برگ ِ بلیتت خوش باد 

عشق، پاییــــــــز ِ قشنگی ست بر آن پا نگذار

شهراد میدری

چه کسی روی لبان تو شکر ریخته است؟

قهوه چشم تو را باز قجر ریخته است؟

هدفش چیست از این تلخی و شیرینی ها؟

آنکه در خیر عمل های تو شر ریخته است

عاشقت بوده خدا و به گمانم قندیل

اشک او بوده که از عصر حجر ریخته است

گونه ماه گل انداخته با دستانت

از هر انگشت تو صد گونه هنر ریخته است

مستی چشم تو باید که چنین غرق کند

بس که انگور به دریای خزر ریخته است

وای اگر خیره شود صاعقه ات میسوزم

روی کبریت نگاه تو خطر ریخته است

نیست قالیچه ای از موی تو ابریشم تر

پیش پایت چقدر شانه به سر ریخته است

فتح اندام تو با هیچ رقم ممکن نیست

اینهمه برف که بر کوه و کمر ریخته است

زل به هرکس بزنی کار دلش ساخته است

روی خط مژه های تو تبر ریخته است

سالها هم بروی باز شنیدن داری

در صدایت نفس مرغ سحر ریخته است

پر شد از "ریخته" فنجان ردیف غزلم

نوش جانت که فقط خون جگر ریخته است

شهراد میدرى

خاستم پنجره را باز کنم گفتی نه
جای ِ مهتاب تو را ناز کنم گفتی نه

دست بردم بزنم پرده به یکسو و خودم
خانه را غرق در آواز کنم گفتی نه

گرچه بر چشمت جسارت کرده، آهو را ببخش
گرچه خود را جا زده جای ِ تو، شب بو را ببخش

هیچ منظوری ندارد می خرامد مثل ِ تو
کبک ِ نازم! راه رفتن های ِ تیهو را ببخش

نمیدانم چرا پیش ِ منی و باز دلتنــــگم 
چنان پیغمبری تنها و بی اعجاز دلتنگم

به روی ِ تو که پشت ِ پنجره هاشور ِ بارانی 
اگرچه میکنم آغوش ِ خود را باز، دلتنـگم

نخی از دود ِ سیگارم به سویت چشم میدوزد 
چه می آید به قدت اینهــــمه ابراز: دلتنــگم

به چشمان ِ تو این جعبه سیاهت خیره می مانم 
کنار ِ صنــــــــدلی ِ خالـــــــــــی ِ پرواز دلتنگم

جهان ِ بی تو هر لحظه اضافه خدمتی تلخ است 
به خط نامه هــــــــای ِ آخر ِ سرباز، دلتنگم

نتی در کاســـه ی ِ گردویی ام آتـــش نمی ریزد 
زمستان است و بی سر پنجه ات چون ساز دلتنگم

تنیده تارهـــــــای ِ صوتی ام را عنکبـــوت ِ بغض 
پر از ته مایه ی ِ دشـــتی، هزار آواز دلتنــــگم

برای "یاد ِ ایامی که در گلشـــن فغانی بود" 
شبیه تار ِ تنها مانده ی ِ شهنـــــاز، دلتنگم

"به درمانم نمی کوشی نمیدانی مگر دردم" 
لسان الغیبم و اندازه ی ِ شیـــــــراز دلتنگم

نه اکنون که رسیده برگهـــــای ِ آخر ِ تقویم 
من از سین ِ نخستین سیب، از آن آغاز دلتنگم

شبی "صادق" تر از هر صبح، بغضم را "هدایت" کن 
برای یک اتاق ِ دنــــــج و شیر ِ گــــــــاز دلتنگم

شهراد میدری

زیر ِ باران، هر نخ ِ سیگار می چسبد عجیب 
دست توی ِ دست های ِ یار می چسبد عجیب

معنی ِ بی تاب بودن هایمان جز "عشق" چیست؟ 
شور و شوق ِ لحظه ی ِ دیدار می چسبد عجیب

کوچه باغ ِ خاطرات و خش خش ِ برگ ِ درخت 
پرسه های ِ خیس در رگبار می چسبد عجیب

آسمان سقفی قدیمی، پُر تَرَک از آذرخش 
قطره قطره بر سرت آوار می چسبد عجیب

از دهان ِ تو شنیدن آخر ِ خوشبختی است
"دوستت می دارم" ِ هر بار می چسبد عجیب

من بگویم میروم تا سد ِ راه ِ من شوی 
از من انکار، از تو هی اصرار می چسبد عجیب

کافی است عاشق تر از هر بار آرامم کنی
"سر بروی ِ شانه ام بگذار" می چسبد عجیب

گوش دادن به "یکی هست"ی که خیلی وقت نیست 
مرتضا پاشایی و گیتار می چسبد عجیب

لب به لب، حال ِ خراب و هی شراب و شعر ِ ناب 
هر دو مست و تا سحر بیدار می چسبد عجیب

در خیالم باز هم گفتم برایت یک غزل
قاب ِ عکست تکیه بر دیوار می چسبد عجیب

شهراد میدری

چه خوشبختم از اینکه با خیالت زندگی کردم 
کنار ِ آرزوهـــــــــــــای ِ محالت زندگی کردم

هوای ِ شعرهایم نم نم ِ بی وقفه ی ِ باران 
جنوبی بودم اما با شمالت زندگی کردم

به دور ِ جنگل ِ لیمویی ِ موهای ِ انبوهت 
کنار ِ عطر ِ شالیزار ِ شالت زندگی کردم

ملالی نیست جز آهی که میگیرد سراغت را 
خدا را شکر، عمری با ملالت زندگی کردم

پر از تاریک روشن های ِ تو هر قرص ماهی را 
به خود کردم حرام و با هلالت زندگی کردم

لسان الغیب با شاخه نباتش خوب می فهمد 
چه عاشق پیشه با هر بیت ِ فالت زندگی کردم

برایم هر دقیقه بی تو بودن مثل ِ سالی بود 
شبی صد سال با تحویل ِ سالت زندگی کردم

دو چشمم خیره بر در بود شاید باز برگردی 
چه درصدها که من با احتمالت زندگی کردم

چه شبها جای ِ خالی ِ تو در آغوش، خابم برد 
میان ِ خابها با شور و حالت زندگی کردم

پس از این مرگ اگر آمد، خوش آمد هیچ حرفی نیست 
که من خوشبخت، عمری با خیالت زندگی کردم

شهراد میدری

شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟
خودت را اینهمه دلتنـــگ معنا کرده ای هرگز؟

دلت کرده هوای ِ سالهای ِ دور ِ خوشبختی؟
دوباره کفشهای ِ کودکی پا کرده ای هرگز؟

پس از عمری سراغ از خود گرفتن ها از این و آن
خودت را از سفر برگشته پیدا کرده ای هرگز؟

شبیه ِ خود کسی را دیده ای در چارچوب ِ در؟
خودت را تنگ در آغوش ِ خود جا کرده ای هرگز؟

خوشآمد گفته ای با ذوق و لرزیده دلت از شوق؟
بفرمـــا تو و هی این پا و آن پا کرده ای هرگز؟

اتاقی دنج ِ تنهایی، چه خوشحالم که اینجایی
میان ِ گریه هایت جشن برپا کرده ای هرگز؟

تو هم مثل ِ منی انگار، تنها همدمت دیوار
گله از بی وفایی های ِ دنیا کرده ای هرگز؟

شماره داده ای وقت ِ خداحافظ ؟ به زیر لب :
"بیا از این طرفها باز" نجوا کرده ای هرگز؟

به رسم ِ یادگاری، عاشقانه زیر ِ شعرت را
تو هم مانند ِ من با بغض امضا کرده ای هرگز؟

کنـــــار ِ صندلی ِ خالی و یک زیر سیگاری
دو فنجان چای ِ یخ کرده تماشا کرده ای هرگز؟

شب است و باز باران پشت ِ شیشه ساز رفتن زد
خودت را بدرقه تا صبح ِ فردا کرده ای هرگز؟

شهراد میدری

هیچ هم زیبا نبودی، من تو را زیبا کشیدم
بی جهت اغراق کردم، دلبر و رعنا کشیدم

از "لئوناردو داوینچی" عذرخاهی میکنم که
اینهمه عکس ِ تو را مثل ِ "مونالیزا" کشیدم

تو نمیدانستی اصلن "شهرزاد" ِ قصه ها چیست
من هزار و یک شب از موهای ِ تو یلدا کشیدم

دلخوش ِ نیلوفری در گوشه ی ِ مرداب بودی
من تو را مهتاب گون تا آسمان بالا کشیدم

نه عسل، گس بود طعم ِ بوسه هایی که ندادی
من چه احمق خانه ات را قصر ِ کندوها کشیدم

چشم ِ تو معمولی اما من میان ِ شعرهایم
زورقی با پلک ِ پارو در دل ِ دریا کشیدم

من چه بی انصاف بودم با ترازوی ِ دلم که
تار ِ مویت را برابر با همه دنیا کشیدم

با چه رویی بعد از این شعر ِ "نظامی" را بخانم
بس که "مجنون" بودم و بیخود تو را "لیلا" کشیدم

مرغ ماهی خار ِ بدترکیب! جوجه اردک ِ زشت!
باورت شد که تو را شهزاده ی ِ قوها کشیدم؟

دختری زیباتر از تو بعد از این برمیگزینم
دختری که ناز ِ او را از همین حالا کشیدم

بعد از این خوش باش با او، میروم از خاطراتت
خاطرت آسوده باشد از خیالت پا کشیدم

شهراد میدری

دختر ِ سعدی! هلاک ِ بوسه ای شیرازی ام 
آنقدر مســـــــتم که حتا با لبی هم رازی ام 

تا که بابا "مشــرف الدین" برنگشته زود باش 
کمتر از اینها بده با خنده هـــــــایت بازی ام 

مادرت من را نبیند پشــــــت ِ در، بد میشود 
رویگردان از "اتابــــک خان" و حکم ِ قاضی ام 

خنجر ابرو! چشمهـــــایت غارت ِ قوم ِ مغول 
زخمی از ناز ِ تو و مغلــــوب ِ مژگان تازی ام 

خانده ام رقص ِ تو را در بوستان ِ شیخ اجل 
عاشق ِ پروانگی های ِ تو و طنــــــــازی ام 

نیست همرنگ ِ لبانت در گلســـــــتان ِ انار 
با فقط یک باب از بوسیــدنت هم راضی ام 

مثل ِ بابای ِ تو من هم کار و بارم شاعری ست 
تکه نانی دارم و اهـــــــل ِ غزلپـــــردازی ام 

اهل ِ این دوره که نه، از قرن ِ دوری آمـــدم 
ساکن ِ آینده و برگشـــته سوی ِ ماضی ام 

من همین هستم که می بینی: زلال و ساده دل 
خســـته از هرچه ریا و هرچه ظاهر سازی ام 

این غزل تقدیم ِ تو، با من عروسی میکنی؟
ای فدااااااای ِ "بله" ی ِ تو دلبر ِ شیرازی ام!

شهراد میدری