گاه یاد همان چند ستاره‌ی دور که می‌افتم 

می‌آیم نزدیک شما 

برخاستنِ دوباره‌ی باران را تمرین می‌کنم 

اما باد می‌آید 

و من گاهی اوقات حتی 

بدترین آدم‌ها را هم دوست می‌دارم. 

دیگر کسی از من سراغ آن سالهای یقین و یگانگی را نمی‌گیرد 

سرم را کنار همسرم می‌گذارم و می‌میرم 

در انجماد این دیوارها 

دیگر یادآورد هیچ آسمانی میسر نیست.

هر روز صبح

بند کفشهایت را که می‌بندی 

بند دلم پاره می شود 

و تا شب که برگردی 

دلم با کفش های تو ‌، هزار راه می رود 

قربانت گردم

دیگر خوب می‌دانم 

به پای تو که نه 

به دست تو پیر خواهم شد! 

مهدی صادقی

لبت حدیث کسا را به اشتباه انداخت

نگاهت آینه‌ها را به اشتباه انداخت

غزل به‎رقص درآمد و نام زیبایت

عروض و وزن و هجا را به اشتباه انداخت

صدای کیست که پیچیده در گلویی خشک

صدا دوباره صدا را به اشتباه انداخت

حضور نافذ پیغمبرانه‌ای در دشت

تمام کرب و بلا را به اشتباه انداخت

خیال داشت برای تو وحی بفرستد

شباهت تو خدا را به اشتباه انداخت

الا علی الدنیا بعدک العفا یا عشق

خوش آن فنا که بقا را به اشتباه انداخت

تو جان سپردی و این‌گونه جاودان ماندی

و این مقایسه ما را به اشتباه انداخت...

محمدرضا راضی

اول روضه می‌رسد از راه

قد بلند است و پرده‌ها کوتاه

آه از آنشب که چشم من افتاد

پشت پرده به تکه ای از ماه

بچه‌ی هیأتم من و حساس 

به دو چشم تو و به رنگ سیاه

مویت از زیر روسری پیداست 

دخترِه ... ، لا اله الا الله!

به «ولا الضالین» دلم خوش بود

با دو نخ موی تو شدم گمراه

چشمهایم زبان نمی‌فهمند

دین ندارد که مرد خاطرخواه

چای دارم می‌آورم آنور

خواهران عزیز! یا الله!

سینی چای داشت می‌لرزید

می‌رسیدم کنار تو ... ناگاه ـ

پا شدی و نسیم چادر تو

برد با خود دل مرا چون کاه

وای وقتی که شد زلیخایم

با یکی از برادران همراه

یوسفی در خیال خود بودم

ناگهان سرنگون شدم در چاه

«زاغکی قالب پنیری دید»

و چه راحت گرفت از او روباه

می گریزد و می رود آهو

می‌کشم من فقط برایش آه

آی دنیا ! همیشه خرمایت

بر نخیل است و دست ما کوتاه

قاسم صرافان

بی سبب نیست زمین سینه ی پر پر دارد

به خدا چشم تو یک فاجعه در بر دارد

با نسیم سحری شعله نکش می ترسم

کلبه ی حوصله ی شهر ترک بردارد

گر چه از بودن با تو تن ِ من می لرزد

فکر تو خواب و خیالی ست که در سر دارد

بوی خوش می وزد از سینه ی عطرآگینت

دل ِمن میل به دروازه ی قمصر دارد

یا به آتش بکش و یا به دلم راه بده

کوچه ی چشم تو یک مشت ستمگر دارد

فاصله درد عجیبی ست میان ِ من و تو ...

عابری در قفس تنگ ، کبوتر دارد

گرچه تشویش دل و دین مرا سوزانده ....

پدر عشق بسوزد .......به تو باور دارد ....

سید مهدی نژادهاشمی 

سوگواران تو امروز خموشند همه

که دهان های وقاحت به خروشند همه

گر خموشانه به سوگ تو نشستند رواست

زان که وحشت زده ی حشر وحوشند همه

آه از این قوم ریایی که درین شهر دو روی

روزها شحنه و شب ، باده فروشند همه

باغ را این تب روحی به کجا برد که باز

قمریان از همه سو خانه به دوشند همه

ای هران قطره ز آفاق هران ابر ببار

بیشه و باغ به آواز تو گوشند همه

گر چه شد میکده ها بسته و یاران امروز

مهر بر لب زده وز نعره خموشند همه

به وفای تو که رندان بلاکش فردا

جز به یاد تو و نام تو ننوشند همه

محمدرضا شفیعی کدکنی

بوسه نه... خنده‌ی گرم از دهنت کافی بود

این همه عطر چرا؟ پیرهنت کافی بود

دانه و دام چرا مرغک پرسوخته را؟

قفس زلف شکن در شکنت کافی بود

می‌شد این باغ خزان‌دیده بهاری باشد

یک گل صورتی دشت تنت کافی بود

لطف کردی به خدا در غزلم آمده ای

از همان دور مژه هم‌زدنت کافی بود

•

قافیه ریخت به هم... خلوت من خوش‌بو شد

گل چرا ماه؟... درِ ادکلنت کافی بود

حامد عسکری

پیشتر عاشق ِکسی بودم ، دختری اهل ِ این حوالی بود

نه مدل، نه ستاره، نه مانکن، ساده اما عجیب عالی بود 

مثل ِقالیچه‌ی پرنده مدام، از خوشی توی ابرها بودم

روزهایـــم ستاره باران و رنگ ِ شبهام پرتقالــی بود

من به پاییز فکر می‌کردم ، زیر چتــری که مشترک می‌شد

شعر از لای دفترم می‌ریخت ، دست ِجیبم اگرچه خالی بود

شعـر در من شبیـه یک چشمه ، بی‌توقف مدام می‌جوشید

مملکت رنگ و بوی دیگر داشت، مملکت غرق ِخشکسالی بود

کار ، کم کم رقیب ِ شعـــرم شد تا که از هفت خوان عبور کنم

خوان ِ هفتم نگاه ِ او بـــود و اولـی ، مشکلات ِمالـــــی بود

ناگهان دیر شد، چه زود و چه بد، به همین سادگی و تلخی رفت

بعد من ماندم و دلــی مبهوت ، ظاهرا وقت ِ ماستمالی بود 

پیش ِیک مرد ِمردتر از من ، در لباس ِعروس می‌خندید

مثل بخت ِ بد ِ نداشته‌ام ، رنگ ِماشینشان ذغالی بود 

مادرم از مخاطب ِ غائب ، صبح تا شب سوال می‌پرسد

من صریحا دروغ می گویم : بانوی شعرها خیالی بود... 

سجاد رشیدی پور

درخت ها همه عریان شدند، آبان شد

و باد آمد و باران گرفت و طوفان شد

نیامدی و نچیدی انار سرخی را

که ماند بر سر این شاخه تا زمستان شد

نیامدی و ترک خورد سینه ‏ی من و آه

چقدر یک شبه یاقوت سرخ ارزان شد

چقدر باغ پر از جعبه های میوه شد و

چقدر جعبه ی پر راهی خیابان شد

چقدر چشم به راهت نشستم و تو چقدر

گذشتن از من و رفتن برایت آسان شد

چطور قصه ‏ام آنقدر تلخ پایان یافت؟

چطور آنچه نمی‏خواستم شود آن شد؟

انار سرخ سر شاخه خشک شد، افتاد

و گوش باغ پر از خنده ی کلاغان شد

پانته آ صفایی

تا آسمان بوی تنت را با خودش برد 

باد آمد و پیراهنت را با خودش برد 

باد آمد و کوه تنت را چنگ انداخت 

سرما شد و آویشنت را با خودش برد 

سرما شد و در ساقه های ترد پیچید 

گلبرگ های سوسنت را با خودش برد 

باد خزانی باغتان را زیر و رو کرد 

پروانه های دامنت را با خودش برد...

تو خواب رفتی...

خواب بودی... 

خواب دیدی: 

گرگ آمد و نیم تنت را با خودش برد

گرگ آمد از... 

اما صدایت در نیامد 

دستی زبان الکنت را با خودش برد 

تو خواب بودی... 

گندمت را، خرمنت را 

آتش زد و گاوآهنت را با خودش برد 

مُشتى تو را انداخت، پایی خامُشت کرد 

دستی چراغ روشنت را با خودش برد

زانو نزن... تکرار کن قدقامتت را

حىّ علی... ترسیدنت را با خودش برد 

خورشید سر زد شیرممّد! برنو ات کو؟ 

خان آمد و دیشب زنت را با خودش برد... 

ارباب بودی... 

خواب بودی... 

خواب دیدی: 

شیری تو و خوابیدنت را با خودش برد 

پای تو را بلعید و سر را دور انداخت

بازوی آغوشیدنت را با خودش برد 

برخاستی: 

دیوار در دیوار در دی... 

واری که نور و روزنت را با خودش برد

دستی تفنگ آورد... دستی داس برداشت

دستی تبر شد، 

گردنت را با خودش برد... 

حامد ابراهیم پور

ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ 

ﺧﻢ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﯾﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ 

ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻒ ﻣﻮﺝ ﺩﺭ ﻣﻮﺟﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ 

ﻧﺴﯿﻢ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ 

ﻣﺰﻥ ﺗﯿﺮ ﺧﻄﺎ! ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﻭ ﻣﮕﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ 

ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ 

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻭﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﻮﻩ ی ﻏﻠﺘﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ 

ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ 

ﺑﻪ ﻣﺮﮔﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ، ﻣﺤﮑﻢ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭ 

ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ﺁﻭﯾﺰ ﺩﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ...

فاضل نظری 

تصویر یک: شکستن یک مرد در حیاط 

مردی که از کسی گله میکرد در حیاط

تصویر دو: حضور کسی پشت شیشه ها

در انتظار مردن یک مرد... در حیاط 

مردی که هر غروب، غمی چرک کرده را

بر دوش میگرفت و میاورد در حیاط

...

تصویر بعد: زخم زنی ثبت می شود

پشت هزار گریه ی خاموش در اتاق

زخم زنی که خاطره هایی شکسته را

با گریه میگرفت در آغوش در اتاق

هرروز در خیال خودش حرف می زند

با شیر آب و کاسه و جاروش در اتاق

بیهوده پشت پنجره ها راه می رود

با فکرهای درهم مغشوش در اتاق

دنبال یک در است که پیدا نمی شود

در حال گریه می رود از هوش در اتاق

...

تصویر بعد: مرد فقط فکر می کند

به حوض خشک و باغچه ای زرد در حیاط

به صبح های مضطرب گیج در اتاق

به عصرهای غم زده ی سرد در حیاط

بیهوده در خیال خودش زوج می شود

با خنده ی خیالی یک فرد در حیاط

یک پیت نفت - ول شده در زیر آفتاب - 

او را همیشه وسوسه میکرد در حیاط

وقت وقوع حادثه را حدس می زنند

گنجشک های تنبل ولگرد در حیاط

تصویر بعد: جیغ زنی سرخ می شود

آتش گرفته سایه ی یک مرد در حیاط...

حامد ابراهیم پور

حالم شبیه فنجان خالی است

حالا که مدتیست شدی نیمه ی پرم

چشمت اگرچه مثل دلم صاف وساده نیست

این روزها عجیب از آن می خورم

این روزها که شعر گناهی کبیره است

اثبات میشود به غزل پرگناهیم

هرقالبی که بود سرودم برای تو 

آخر بگو چکارکنم تا بخواهیم?

وقتی که شعر چشم تورا وصف می کند

وقتی که شاعر همه حالات میشدم

ای کاش زندگی همه اش شعر میشد و...

ای کاش عاشق ادبیات میشدم

فردا به جای نظم معاصر سر کلاس

آرایه‌های چشم تو تدریس میشود

از پشت میز هق هق من شاعرانه است

با اشک هام قافیه ام خیس میشود

باور نمیکنی همه شعر را ولی

ازمن نگیر خاطره ی این دوسال را

حالا دلم گرفته تو را با تمام خویش

مانند چوبیم که گرفته نهال را

مثل سکوت ساکتم وفکر می کنم

بعد از نبودنم به غزل های بی پدر

من فکر میکنم وتو آهسته می روی

لبهام رفته اند در آغوش یکدگر

مثل نهال هاوتمامی چوب ها

این یک حقیقت است که باید جدا شویم

هی مثل مثل مثل...نه...نگذار تا که باز

تمثیل اشتباهی این شعرها شویم

از ابتدای شعر نوشتم به تو ولی

از چشم قهوه ای ت. بگذار بگذریم

میخواستم که بی تو ...ولی چارپاره ام 

دلبسته به نگاه تو انگار...بگذریم...

سید علی رضایی

شب نشینی چه قـدر بیـن دو گنبـد زیباست

در جــــوار حــــرم آل مـحـمــد زیباست

یک طرف حضـرت شـاه و طرفی حضـرت مـاه 

گـردش دیــده و ســر هـر دو مجدد زیباست

گـــر نـدانــی بــه کـدامـیــن حــرم اول بـروی

گـر بـمــانــی وسـط ایــن دو مــردد زیباست

رو بـه سوی حـرم عـشـق سـلامی بـدهـی

نــام او را بـکـشــی یکـسـره ممتـد زیباست

گـر که بـرگــردی و یـک بـدر ببـیـنـی به جلـو 

بـعـد از آن ذکــر ابـاالـفـضــل به ابجد زیباست

چشم ها خیره بـخرما و رطب ها شده است

هـر کـه یک دانـه از آن نخـل بچیـنـد زیباست

چـون که بـا پـای برهنـه بکنی سعی و صفـا

عکـس گنـبـد بـه نـگـاه تـو بـیـوفـتـد زیباست

روضه هـای شب بیـن الحرمینـش درد است 

حـال هـر عـاشـق او گـر بـشـود بـد زیباست

تشنه لـب را بـه کـنــار حـرمـش یـــاد کـنـی

دانـه هــای گــوهــر چـشـم بـریــزد زیباست

بـعـد از آنی که ز بـیــن الـحـرمـیـنـش بــروم 

عــزم دیـــدار رضـــا دیــدن مـشهـد زیباست...

/ *اگر نام شاعر را می دانید به ما اطلاع دهید. با تشکر

آن کشته که بردند به یغما کفنش را

تیر از پی تیر آمد و پوشاند تنش را

خون از مژه میریخت به تشییع غریبش

آن نیزه که میبرد سر بی بدنش را

پیراهنی از نیزه و شمشیر به تن کرد 

با خار عوض کرد گل پیرهنش را 

زیباتر از این چیست که مروانه بسوزد

شمعی به طواف امده پرپر زدنش را

آغوش گشاید به تسلای عزیزان

یا خاک کند یوسف دور از وطنش را

خورشید فروزان شده در تیرگی شام

تا باز به دنیا برساند سخنش را 

فاضل نظری

پیامبر گله ها را گوش میکند:

حسین بر می شمارد:

اول:نامه ها

دوم:خیمه ها

سوم:...

بغض پیامبر می شکند

حسین جان انگشتت کو؟!

احسان پرسا

خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی

بشنود یک نفر از نامزدش دل برده

مثل یک افسر تحقیق شرافتمندی

که به پرونده ی جرم پسرش برخورده

خسته مثل زن راضی شده به مهر طلاق

که پس از بخت بدش سوژه ی مردم شده است

خسته ام مثل زنی حامله که ماه نهم

دکترش گفته به درد سرطان مشکوک است

مثل مردی که قسم خورده خیانت نکند

زنش اما به قسم خوردن آن مشکوک است

خسته مثل پدری گوشه ی آسایشگاه

که کسی غیر پرستار سراغش نرود

خسته ام بیشتر از پیر زنی تنها که

عید باشد نوه اش سمت اتاقش نرود

خسته ام کاش کسی حال مرا می فهمید

غیر از این بغض که در راه گلو سد شده است

علی صفری

ﻗﺪﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ

ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻏﺰﻝ ﺷﻨﯿﺪ

ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺁﺏ ﻫﺴﺖ ﺗﯿﻤﻢ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ

ﺭﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍﺯ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﻬﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯽ

ﺑﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺩ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺳﺮﺕ

ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺁﻥ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻭ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﯿﺴﺖ

محمدسعید شاد